Dit was God wat hier met Moses gepraat het – hy moes die Tabernakel bou presies soos God hom beveel het en ons sal later sienwaarom dit so belangrik was dat hy alles volgens God se voorskrif moes doen, want alles tot in die kleinste detail het ʼn spesifieke betekenis.
Heb. 9:8 waarmee die Heilige Gees dít duidelik maak, dat die weg na die heiligdom nog nie geopen is so lank as die eerste tabernakel nog standhou nie.
Heb. 9:9 Dit was ‘n beeld met die oog op die teenwoordige tyd waarin daar gawes en offers gebring word, wat hom wat die diens verrig, na die gewete nie volkome kan maak nie,
Heb. 9:10 omdat dit net bestaan het in spys en drank en verskillende wassinge en vleeslike verordeninge wat opgelê is tot op die tyd van herstelling.
Heb. 9:11 Maar Christus, wat opgetree het as Hoëpriester van die toekomstige weldade, het deur die groter en volmaakter tabernakel wat nie met hande gemaak is nie, dit wil sê, wat nie aan hierdie skepping behoort nie,
Heb. 9:12 ook nie met die bloed van bokke en kalwers nie, maar met sy eie bloed, een maal ingegaan in die heiligdom en ‘n ewige verlossing teweeggebring.
So wat is die Nuwe Testament aspekte wat van gepraat word?
- Die Tabernakel was ʼn tipe van die Here Jesus. Dit was in die Tabernakel waar God Sy woonplek gemaak het hier op aarde. God is natuurlik alomteenwoordig, maar daar is ʼn verskil tussen God se teenwoordigheid en sy woonplek. God se woonplek vandag is in die hemel en so het Hy ons ook leer bid “Onse Vader wat in die hemel is”. Maar toe God op die aarde gewoon het, het Hy in die Tabernakel gewoon. In die Nuwe Testament periode sien ons dat God in Jesus woon.
Col 2:9 Want in Hom woon al die volheid van die Godheid liggaamlik;
Die vraag is, is Jesus dan nie God nie? Natuurlik is Hy, maar waarom dan het God in hom gewoon, want Jesus was God in menslike vorm/liggaam en terwyl die menslike liggaam nie God is nie, het die volheid van God daarin gewoon. So eerstens is die Tabernakel ʼn tipe van Jesus.
- Maar dan!
Eph 2:19 So is julle dan nie meer vreemdelinge en bywoners nie, maar medeburgers van die heiliges en huisgenote van God,
Eph 2:20 gebou op die fondament van die apostels en profete, terwyl Jesus Christus self die hoeksteen is,
Eph 2:21 in wie die hele gebou, goed saamgevoeg, verrys tot ‘n heilige tempel in die Here,
Eph 2:22 in wie julle ook saam opgebou word tot ‘n woning van God in die Gees.
Nou sien ons dat God ook woon in die Nuwe Testament kerk, want Jesus is deel van die kerk, Hy is die hoof en ons is die liggaam. So na die Christus sien ons dat die Nuwe Testament kerk is ʼn tipe van die Tabernakel. (Let wel ons praat hier van die onsigbare kerk, met ander woorde die kerk bestaande uit ware gelowiges ongeag denominasie)
3. Maar dit is nie al nie!
1Co 6:19 Of weet julle nie dat julle liggaam ‘n tempel is van die Heilige Gees wat in julle is, wat julle van God het, en dat julle nie aan julself behoort nie?
Ons sien dus dat elke gelowige ʼn tempel van God is en daarom ook ʼn tipe is van die Tabernakel. So die Tabernakel is ʼn tipe van:
Die Here Jesus
Die kerk
Die gelowige
Maar die mees belangrike aspek aangaande die Tabernakel is die feit dat God self in die Tabernakel gewoon het.
Laat ons nou kyk na die geskiedenis van die Tabernakel.
Exo 40:17 En in die eerste maand, in die tweede jaar, op die eerste van die maand, is die tabernakel opgerig.
Soos ons kan sien die Tabernakel is vir die eerste keer opgerig op die eerste dag van die eerste maand van die tweede jaar (dit is die tweede jaar na die Israeliete Egipte verlaat het). Die kalender van die Israeliete begin vanaf die tyd wat hulle Egipte verlaat het.
Elke keer wanneer hulle aan beweeg het moes hulle kamp opbreek (insluitende die Tabernakel) en dan weer kamp opslaan by die volgende plek waarheen God hulle gelei het.
1Ki 6:1 En in die vier honderd en tagtigste jaar ná die uittog van die kinders van Israel uit Egipteland, in die vierde jaar van Salomo se regering oor Israel, in die maand Sif—dit is die tweede maand—het hy die huis vir die HERE gebou.
In die 480ste jaar na Israel uit Egipte vertrek het, het Salomo die Tempel begin bou en dit het 7 jaar geneem. Die Tempel is dus voltooi in 487 volgens die Joodse kalender. Die Tempel het toe die Tabernakel vervang.
1Ki 8:3 Toe al die oudstes van Israel daar kom, het die priesters die ark opgeneem
1Ki 8:4 en die ark van die HERE en die tent van samekoms gebring saam met al die heilige voorwerpe wat in die tent was; naamlik die priesters en die Leviete het dit gebring.
1Ki 8:5 En terwyl koning Salomo en die hele by hom vergaderde gemeente van Israel saam met hom voor die ark staan, het hulle kleinvee en beeste geoffer wat vanweë die menigte nie getel of bereken kon word nie.
1Ki 8:6 Verder het die priesters die verbondsark van die HERE na sy plek gebring, in die binneste vertrek van die huis, in die Allerheiligste, onder die vlerke van die gérubs in.
Na die Tempel voltooi is, is die Tabernakel nie meer gebruik nie, nie te min vir 487 jaar het die Israeliete nie net God deur die Tabernakel gedien nie, maar die lewe, doen en late van Israel is beheer deur die Tabernakel. Die Tabernakel was ʼn uiters belangrike deel van daaglikse lewens van die Israeliete. Kom ons kyk nou na die God se versoek aan Moses waar God met Moses spreek.
Exo 25:8 Ook moet hulle vir My ‘n heiligdom maak, dat Ek in hulle midde kan woon.
Hier sien ons dat God die een is wat die eerste stap neem om tussen Sy volk te kom woon. Wanneer God tussen die mense kom woon, doen HY dit tot voordeel/ seëning van die mense. God doen dit bie vir Homself nie, Hy doen dit vir ons. Ten spyte hiervan sal jy nie mense vind wat God vra om tussen ons te kom woon nie, Hy neem altyd die eerste stap, Hy neem die inisiatief om ons te seën.
N goeie voorbeeld is Adam, al het hy gesondig, in plaas van om hom te vernietig, kom God en soek vir Adam en maak dadelik vir hulle klere om aan te trek en implementeer ʼn plan van verlossing. Hoe groot is God se genade en liefde nie? Adam het nie gevra om vergiffenis nie, in teen deel hy het probeer wegkruip vir God. So sien ons dan ook hoe Jesus Sy glorie agterlaat en na die sondige aarde kom om te red wat verlore is – watter groot liefde en genade?
Maar daar is ʼn probleem, God is heilig en ons is onheilig – God kan nie tussen onheilige mense woon nie. So God se “laat hulle vir My ʼn heiligdom maak”, ʼn heilige blyplek sodat Hy tussen die mense kon woon in en deur die “heiligdom”. Hoe verstaan ons dit as ons dit op die Nuwe Testament toepas? God se “Ek sal kom en in julle woning maak” en Hy praat met elke individu. Hy is ten alle tye gereed en gewillig om woning te kom maak in ons en ons die ewige lewe te gee, maar ons harte is swart van die sonde en in sulke harte kan God nie woon nie. So wat ons moet doen is om ʼn tabernakel te bou in ons harte. Maar hoe doen ons dit?
Natuurlik nie fisies nie, maar deur Christus in ons harte in te nooi, want Hy is ʼn tipe van die Tabernakel. Deur die Tabernakel sien ons die verkondiging van die evangelie. God se “Ek sal in julle kom woning maak”, op voorwaarde dat julle Christus in julle harte het – en natuurlik om dit te doen moet besef dat ons sondige mense is, ons sondes bely, aanvaar dat Christus vir ons sondes gesterf het en Hom aanvaar as ons Heer en Verlosser. Wanneer ons hierdie stap neem kom maak die drie-enige God Sy woning in ons harte.
2Co 6:16 Of watter ooreenkoms het die tempel van God met die afgode? Want julle is die tempel van die lewende God, soos God gespreek het: Ek sal in hulle woon en onder hulle wandel, en Ek sal hulle God wees, en hulle sal vir My ‘n volk wees.
Eph 3:17 sodat Christus deur die geloof in julle harte kan woon, julle wat in die liefde gewortel en gegrond is,
1Jn 4:13 Hieraan weet ons dat ons in Hom bly en Hy in ons, dat Hy ons van sy Gees gegee het.
Col 1:19 Want dit het die Vader behaag dat in Hom die ganse volheid sou woon
Nou gaan ons kyk na die kamp van Israel, die Tabernakel as die woonplek van God was in die middel van die kamp en die verlosde kinders van God (verlos uit die slawerny van Egipte, in ons geval verlos van die sonde) daar rondom.
Kom ons kyk nou na ʼn paar interessante feite aangaande die kamp:
Die kamp was ʼn geordende woonplek, in Num2 gee God duidelike instruksies oor waar watter stam hulle tente moet opslaan i.e. watter stam het aan watter kant van die Tabernakel gewoon.
Die Nuwe Testament betekenis van die kamp dui vir ons op ʼn plaaslike kerk en die gemeenskap van die gelowiges in daardie gemeente. In so ʼn gemeente moet elke gelowige soos deur God bepaal weet wat sy of haar posisie in die gemeente is – natuurlik nie ʼn fisiese posisie nie maar wat jou gawe en roeping in die gemeente is. In ander woorde wat wil God hê moet ek doen in my gemeente, watter deel van die liggaam is ek? Hoeveel mense weet dit?
En mense daar is nie so ʼn ding dat die een wat profiteer of siekes gesond bid groter is as die een wat tee maak na die diens nie. Dit is nie waarna God kyk nie, God kyk na die gesindheid waarmee jy iets doen, maak nie saak wat dit is wat jy doen nie en dit is jou gesindheid wat bepaal of jy groot is in die oë van God of nie. God soek nie die daad nie Hy soek die opregtheid agter die daad. Almal doen vandag goeie dade, dit is dees dae mode om goeie dade te doen, maar doen mense dit omdat hulle dit werklik bedoel of omdat hulle, hul gesigte op die voorblad van die koerant wil sien? Die mense wat werklik goed doen in hierdie wêreld van vandag word nooit raak gesien nie, maar God sien hulle.
So wanneer jy weet wat jou gawe is en wat God Will hê jy moet doen, moet ons dan daarmee besig raak en nie probeer om iets anders te doen nie, want dit gaan nie werk nie. Doen net wat God wil hê jy moet doen.
N tweede belangrike aspek aangaande die kamp is die gemeenskap van die gelowiges:
Psa 133:1 ‘n Bedevaartslied. Van Dawid. Kyk, hoe goed en hoe lieflik is dit dat broers ook saamwoon!
Psa 133:2 Dit is soos die kosbare olie op die hoof, wat afloop op die baard, die baard van Aäron, wat afloop op die soom van sy klere.
Psa 133:3 Dit is soos die dou van Hermon wat neerdaal op die berge van Sion; want daar gebied die HERE die seën, die lewe tot in ewigheid!
In die kamp van die Israeliete was dit heeltemal natuurlik dat mense naby aan mekaar gewoon het en noue bande met mekaar gehad het op ʼn daaglikse basis.
In die Nuwe Testament woon ons egter nie meer so nie, nie teen staande leer dit ons dat as gelowiges in Christus ons gereelde en hegte gemeenskap met mekaar moet hê. N goeie Nuwe Testament se voorbeeld is die kerk soos beskryf in Handelinge.
Die derde aspek is ʼn lewe van afsondering (dit bedoel nie om in ʼn klooster te gaan wegkruip nie, maar om ons af te sonder van die sondige dinge van hierdie lewe). Die Israeliete was ʼn afgesonderde volk.
Num 23:9 Want van die top van die rotse af sien ek hom, en van die heuwels af aanskou ek hom. Kyk, ‘n volk wat afgesonderd woon en hom nie tot die nasies reken nie.
Dit herinner ons aan die storie van Bileam en die koning waar Israel geseën is in plaas van vervloek en God wou hê dat hulle alleen/apart moes bly van die heidense nasies. Daarom terwyl ons in hierdie wêreld is, moet ons ons gedurig afsonder/weerhou van die sondige dinge in die wêreld. Wanneer ons afgesonderd leef van die sonde en die wêreld, sien God die skoonheid in ons raak en seën ons.
Die kamp leer ons ook om op God te vertrou. Ons moet altyd op God vertou in alles wat ons nodig het en met ons gebeur. In die kamp egter, was daar ʼn spesiale manier hoe God die mense geleer het om op hom te vertrou. Omdat hulle die hele tyd rondgetrek het kon hulle nie kos aanplant nie. God het hulle gevoed deur hulle manna te gee om te eet en hulle moes dus elke dag ten volle op God vertrou vir hulle volgende ete en vir 40 jaar het God so vir hulle gesorg.
Exo 16:19 En Moses het vir hulle gesê: Niemand moet daarvan laat oorbly tot môre toe nie.
Exo 16:20 Maar hulle het nie na Moses geluister nie: sommige het daarvan laat oorbly tot die môre toe. Toe kom daar wurms in en dit bederwe. Daarom het Moses baie kwaad geword vir hulle.
Om hulle nog verder op God te laat vertrou, mag hulle nie van die Manna laat oorbly het tot die volgende dag nie. God het hulle geleer dat wat Hy voorsien is genoegsaam en as hulle in Hom glo en op Hom vertrou Hy ook vir die volgende dag sal voorsien – hier sien ons absolute en volkome geloof in God en so moet ons ook op God vertrou met alles in ons lewe.
Die volgende aspek is die lewe van ʼn pelgrim. Hulle was op pad na die beloofde land en dikwels om hulle daaraan te herinner dat hulle maar net reisigers was en dat die wildernis (die wêreld) nie hulle permanente huis was nie, het God hulle van tyd tot tyd swaar laat kry sodat hulle nie geheg sou raak aan die wildernis (wêreld) nie. Hulle moes onder andere gereeld kamp opslaan soos en wanneer God beveel het. In Num 33 sien ons dat die Israeliete ten minste 41 maal hulle kamp moes skuif oor ʼn periode van 40 jaar. Stel u self voor u moet soveel keer trek in soveel jaar en om alles erger te maak het hulle nooit geweet wanneer hulle volgende moes kamp opslaan en waarheen hulle sou gaan nie. Wanneer ook al die Kolom van Vuur opstyg bo die Tabernakel, moes hulle oppak en wanneer dit gaan staan moes hulle afpak. God het dit nie gedoen om hulle te straf nie maar om hulle gedurig daarvan bewus te maak dat hulle slegs reisigers is deur die wildernis op pad na die beloofde land en hulle moes dit altyd onthou.
Net so in die Nuwe Testament, moet ons verstaan dat God soms swarighede oor ons pad bring al leef ons in gehoorsaamheid tot Hom. God wil nie hê ons moet geheg word aan hierdie wêreld nie en daarom waarsku Jesus ons:
Rom 8:18 Want ek reken dat die lyding van die teenwoordige tyd nie opweeg teen die heerlikheid wat aan ons geopenbaar sal word nie.
Hierdie swarigheid wat ons van tyd tot tyd deurgaan dien natuurlik ook om ons geloof te versterk. Om die waarheid te se as ons vir ʼn lang periode nie een of ander swarigheid deurgemaak het nie moet ons dalk bekommerd word want daardeur weet ons dat God besig is om met ons te werk.
Die kamp het ʼn lewe van hoop gehad.
Exo 3:8 Daarom het Ek neergedaal om hulle uit die hand van die Egiptenaars te verlos en hulle te laat optrek uit daardie land na ‘n goeie en wye land, na ‘n land wat oorloop van melk en heuning, na die woonplek van die Kanaäniete en Hetiete en Amoriete en Feresiete en Hewiete en Jebusiete.
Terwyl die Israeliete in die wildernis was, het hulle altyd uitgesien na die beloofde land – wat ʼn wonderlike vooruitsig. Maar watse waarborg het hulle gehad? Hulle het die Wolkkolom gehad, die Pilaar van Vuur, hulle het God self gehad wat voor hulle uit trek. So ten spyte van al die swaarkry het hulle ʼn lewendige hoop in hulle gehad.
Rom 8:17 en as ons kinders is, dan ook erfgename, erfgename van God en mede erfgename van Christus, as ons naamlik saam met Hom ly, sodat ons ook saam met Hom verheerlik kan word.
Rom 8:18 Want ek reken dat die lyding van die teenwoordige tyd nie opweeg teen die heerlikheid wat aan ons geopenbaar sal word nie.
Hier sien ons dus, net soos die Israeliete uitgesien het na die beloofde land sien ons gelowiges uit na die geseënde dag wanneer ons almal vir ewig saam met die Vader sal wees.
Baruch Abba Bashem Adonai