Daar is vele ander wat hierdie gevoel en geloof baie beter as ek kan omskryf; mense soos  Dana Snyman byvoorbeeld. Vir die meeste gelowiges is geloof die bevestiging van ons siel, die een deel van die mens wat onsterflik is. Ons wil nie sielloos wees nie. Dan kom alles regtig tot niks.   

Tog snaaks, die bestaan van liefde word nooit betwis nie. Deernis is vir die mens ‘n gegewe. Empatie is deel van ons samestelling, sorgsaamheid ook. Ons bevraagteken nie ons alles oorheersende liefde vir ons kinders, familie en vriende nie. Nooit word daar van ons verwag  om bewyse te gee vir ons toegeneentheid teenoor ander nie.

Dieselfde geld vir haat. Dit bestaan, maar die mens kan dit nie feitlik  bewys nie.  Dis ‘n destruktiewe gevoel, en baie eg. Vra ons enige iemand wat vol haat is om dit te bewys? Natuurlik nie. Waarom dan die feitlike soeke na bewyse dat God bestaan?
Gelowiges worstel daagliks met dieselfde vrae wat nie-gelowiges kwel. Waarom gebeur slegte dinge met goeie mense? Waarom vind tragedies plaas? Waarom is daar natuurrampe? Is daardie dinge  dan nie onder die direkte beheer van ons God nie? Ons erken ruiterlik dat ons nie die antwoorde ken nie. Gelukkig kan ons op God vertrou om ons deur donker tye te lei en te onderskraag.  En omdat ons in Hom glo, weet ons ook dat die bose ‘n werklikheid is. Daar was nog altyd ‘n titaniese stryd om alles wat goed is, ongedaan te maak, en soms kry die bose die oorhand.

Dis dan wanneer geloof in God help met die herstelproses. Mens hoef maar net te sien hoeveel hulp, welwillendheid en ondersteuning kom van oraloor na ‘n verwoestende tsunami, aardbewing, vloed, of ander ramp. Vir ‘n wyle is alle onderlinge struwelinge vergete en staan vriend en vyand saam om hulp aan te bied. Ons lees en hoor van vele gebeure tydens reddingspogings wat net as wonderwerke beskryf kan word, want daar is geen ander verduideliking nie.

Is daar iets soos wonderwerke? Altyd! Almal ervaar dit, maar net gelowiges het ‘n naam daarvoor. Dit laat my dink aan die jongman wat eendag langs ‘n swembad in die son gelê het toe hy skielik hoor hoe ‘n vrou roep: “Help! My kind verdrink!” Hy het in die water gespring en die kind wal toe gebring. Toe hy hom weer langs sy vriend neervly, sê dié: “Ek het nie geweet jy verstaan Spaans nie.” Hy het  nie, maar hy was doodseker die vrou het Engels gepraat, want dis wat hy gehoor het.

Gelowiges is altyd bewus van God se nabyheid, en dis iets wat ons nie kan verduidelik nie. Ons glo Hy praat met ons, al noem ander dit plein verbeelding of hoogstens instink. Soms is Sy antwoord op ons gebedes ‘n besliste: “Nee!” Ek was al baie keer in my lewe diep dankbaar vir God se “nee.”  Hy weet regtig van beter. Gewoonlik is dit wat ek ontvang veel meer as dit waarvoor ek gevra het.

Toe my man destyds in die hospitaal wag vir ‘n groot, lewensgevaarlike noodoperasie, het die Gideonsbybel langs sy bed op een kort versie oopgeval: “Laat jou lewe aan die Here oor en vertrou op Hom; Hy sal sorg.” (Psalm 37 vers 5). Blote toeval?  Miskien. Daardie trooswoorde het my man egter rustig gemaak en die operasie het sy lewe gered.

Ongelukkig het Godsdiens – let wel, nie Geloof nie – ook ‘n baie negatiewe sy. Daar is sedert die vroegste tye leiers in die Godsdienshiërargie wat allermins  aan God onderdanig is. Dis PRIESTERS wat Jesus se kruisiging bewerkstellig het. God is dikwels maar net die dekmantel waaronder persoonlike ambisie, ydelheid en magsug verbloem word. Ons weet almal van wrede oorloë wat in die naam van God geveg is en steeds plaasvind. Kerklike dogma is dikwels beïnvloed deur vendettas. 

Dis hartseer om te besef dat vele onskuldige lewens in die naam van God en Godsdiens vernietig is en steeds in die spervuur is. Dis goed om nie die aksies van God se volgelinge aan Hom toe te dig nie. Mahatma Gandhi het eenkeer gesê: “I like your Christ. I do not like your Christians. They are so unlike your Christ.” Nie juis ‘n goeie getuigskrif vir Godsdienstiges nie.

Godsdiens en teologie is nie staties nie. Buite invloede speel steeds ‘n oorheersende rol. God en godsdiens word  té dikwels opportunisties gekaap om menslike ideologie terwille te wees. Onwillige gemeentelede en gewone gelowiges wat nie meelopers wil wees nie, word deur hierdie onderstrominge verguis. G’n wonder dat hulle dan maar weer ongemerk terugkeer na hulle binnekamer waar God altyd antwoord, troos en bemoedig. Daar is soms ‘n baie groot gaping tussen godsdiens en geloof.

Bevrydingsteologie is tans hoogmode. Humanisme word al hoe belangriker. Politieke inmenging in kerke raak alledaags – ook deur  sogenaamde nie-politieke organisasies. Voorheen is die Jode verguis deur verregses soos Hitler. Tans is dit die verlinkses  wat Isreal  onder die dekmantel van geloof  en humanisme veroordeel. 

In ons eie land word kerklui wat opgestaan het teen die vorige bedeling geloof vir hulle standpunte. Soms wonder ek of  hierdie bevrydingshelde ook nou hulle stemme sou verhef teen die huidige vergrype.

Daar word genoem dat die NG Kerk 20 000 lidmate verloor het. ‘n Groot aantal het geëmigreer, maar die olifant in die kamer is nuwerwetse idees en beleidskrifte wat deur sinodes afgedwing word. Gemeentelede wat heelhartig ten gunste van kerkhereniging was, is nou ontnugter deur die eise en voorwaardes vir hereniging wat deur die ander susterkerke  gemaak word. Is God regtig deel van die toegewings  waarop aangedring word?  Kan gelowiges wat verkies om  liewer hulle sielevreug en arbeidsaamheid elders aan te wend, veroordeel word?.

Ek hou liefs verby wanneer ‘n bekende teoloog  soos prof Christina Landman die volgende kwytraak: “En wanneer die NG Kerk besluit om die pad met Belhar te loop, dan sien ek MY Here stap saam. En wanneer MY Here duisende mense by die NG Kerk wegraap, dan vra ek Hom of hulle tog nou op ’n beter plek is. En of hulle nie nou in kerke vol bangbroeke is nie, maar saam met God aan die kant van die armes en onderdruktes staan.” (“Aan daai Here raak ek verslaaf,” Beeld van 8 April, 2012)

“Armes en onderdruktes,” die mantra van humanisme en  bevrydingsteologie.  Word aanvaarding van die Belhar Belydenis  nou beskou as die enigste weg na saligheid?  En weet net Belhar-ondersteuners van barmhartigheid teenoor jou naaste? Die gemeentelede waarvan prof.  Landman so neerhalend skryf, het nog altyd saam met God aan die kant van die armes gestaan. Ek weet,  want ek is een van hulle. Die NG Kerk het nie in die verlede  enige nood geïgnoreer nie. Barmhartigheid  is deel van gemeentediens, deel van uitreik  na alle gemeenskappe.

As wegskram van konfrontasie van mens ‘n bangbroek maak  in die oë van teoloë soos prof Landman, is daar gelukkig steeds die reg op vrye keuse. Gun ons dit!

Bron:  http://www.rapport.co.za/Opinie/Blogs/Klipsop-Godsdiens-en-geloof-20120414