“Kragtige verandering vind plaas in hierdie organisatoriese fase soos die saailing gevestig raak, wortels neerlê en sy takke sprei. Personeel word aangestel, begrotings geskep, beleid ingestel, doelwitte en oogmerke vasgestel, en eiendom gekoop. Soos die organisasie groei word dit ’n bron van sekuriteit vir werknemers. Mediese fonds toelae, verlof-vergoeding, inkomste-verhogings en aftrede-voordele word onderhandel. Geleidelik verskuif die missie van die visioenêre stigtingslede na die aangestelde personeel en met elke daaropvolgende bestuursverandering word die oorspronklike passie effe verdun. Bemarking, bestuur en befondsing verbruik al meer organisatoriese energie.

“Met sy eie stewige wortelstelsel, maak die organisasie aanspraak op sy regmatige deel van sonskyn en spasie op die woud se vloer.

“Teen die tyd wat die organisasie die instelling—fase van sy ontwikkeling bereik, is dit reeds ten volle berus in selfbehoud. In stede van ’n beweging wat homself uitgiet in ’n waardige saak, het die organisasie ’n gerespekteerde instelling geword wat ten volle besig bly met die preserveer van sy erfenis en lewensvatbaarheid. Daar word dalk steeds van die roerende taal gebruik van die beweging-deel van die organisasie se geskiedenis, en daar word moontlik steeds belangrike werk gedoen, maar die groter aandeel van energie word gebruik vir geboue, kommunikasie stelsels, interne politiek en self-bevordering om langlewendheid te verseker. Goeie rentmeesterskap vereis die behoud daarvan. Dit is die manier hoe alle instellings werk.”

— Bob Lupton “Cycle of Life,” September, 2010,
http://fcsministries.org/urban-perspectives/page/2/

Bron:  ekerk.