Toe arriveer Jesus kort hierna met uitdagende, landskap-transformerende woorde en dade wat almal in rep en roer gehad het. Jesus was nie “veilig” of “gemaklik” nie. Hy was aan die beweeg midde in die wêreld. Sy konflikte was met politiese leiers en godsdienstige bevrorenes, nooit met stukkendes, magteloses en soekendes vir wie Hy juis gekom het nie. Sy werksplekke was ook nie heilige ruimtes nie, maar “gewone” plekke soos die oop veld. Daar waar die mense van dag tot dag geleef en gewerk het, daar was Jesus meeste van die tyd. Daar het Hy hoop gebring; lewe verniet weggegee; honger gestil; wonders gedoen en nuwe deure op God se wêreld oopgemaak.

Heilige chaos was die wagwoord binne die vroeë kerk. In navolging van Jesus het die eerste Christene nie gekies vir ‘n openbare godsdienssisteem met heilige plekke nie. Huise was hulle bymekaarkomplekke; eenvoudige etes in die Naam van die opgestane Heer hul feesgeleenthede en doodgewone mense hul leiers. Paulus se woorde dat gelowiges lewende tempels van God is, het gemaak dat hulle geen behoefte gehad het aan amptelike geboue nie. Ook nie aan besoldigde personeel, vaste liturgiese ordes, logies-uitgespelde leerstellings, endiesmeer, nie. Die vroegste kerk was organies, maar tog het hierdie mense met hulle nuwe taal, oop hande en ruim harte ‘n stukkie heilige chaos in die samelewing veroorsaak. In die woorde van Handelinge 17 het hulle die wêreld kop-onderstebo gekeer. Hulle geloof het dag vir dag in die regte wêreld gebeur.

Heilige chaos skep wonderlike geleenthede om God se wil te leer ken. Sy wil is nie so duidelik hoorbaar in windstil geestelike hawens as juis doer in die stormgeweld nie. Vandag nog beleef ons God se wil die duidelikste in die hulpkrete van ander rondom ons. Ons omgewing se vrae, pyn en nood moet sodoende niks anders as ons hemelse werksopdragte wees nie. Dit behoort elke gelowige se daaglikse agenda te word.

Bron:  ekerk