Dis net wanneer ons van die pyn te swaar kry om aan te hou om teen die onvermydelike te stry dat ons die laaste asemteug verbywens. Geseënd is die mens wat die oortreffende trap van lyding in daardie oomblik met: “Dood, waar is jou oorwinning? Dood, waar is jou angel?” (1 Kor 15:55) kan koggel. Om só sterk te kan glo dat jy wéét “Die dood is vernietig, die oorwinning is behaal” (1 Kor 15:54) is een ding, maar om die mense wat jy liefhet te moet groet en die “dal van doodskaduwee” alleen te betree, is iets anders. Ons kan gelukkig bly glo dat dit help as iemand jou hand vashou totdat jy dié vashou nie meer voel nie en dán die psalmdigter se “In u hande is ek veilig” (Ps 23:4c) só werklik beleef dat jy dit self wil uitroep.
Die dood is egter nie die enigste vorm van lyding wat mense vandag ervaar en beleef nie. Net soos wat babas vóór hulle geboorte van ander afhanklik is om enigiets wat vir hulle lyding kan veroorsaak uit die weg te ruim, is ons ook meer as net soms op ander en mekaar aangewese om vir ons só te doen. Verskeie vorms van lyding sal eers verlig word of verdwyn wanneer regeerders en mense “in hoë posisies” of met invloed minder selfgerig en -verrykend optree en bewustelik iets dóén om nood te verlig, behoeftes aan te spreek en werk te skep. Nog vorms van lyding kan verminder word wanneer sake-ondernemings minder op produksie-en-wins-ten-alle-koste fokus. Nóg lyding kan verlig word as kerke en kerkleiers – anders as die destydse “geloofsleiers”, die skrifgeleerdes en die Fariseërs – ophou om “swaar en ondraaglike laste” saam te bind en op mense se skouers laai (Matt 23:4) en self meer doen om mense se moeite, angs en nood te help verlig. Die seer- en swaarkry wat baie christene met ‘n onnadenkende napraat van frases in die Bybel, vinnige verwysings na eeue-oue leerstellings en cliché-agtige uitsprake namens God veroorsaak kán vermy word.
Ons moet ons kinders leer om met lyding saam te leef. As hulle by ons kan leer om die skerp- en snykante van die lewe betekenisvol te verwerk en woorde wat genees en heelmaak van kleins af in hulle taalregisters op te neem, het ons meer vermag as wat ons besef. Net omdat Jesus sy dissipels destyds daarop gewys het dat daar áltyd armes in hulle midde sou wees (Matt 26:11) beteken dit nie dat dié gegewe gelate aanvaar moet word óf dat diens aan armes verromantiseer behoort te word nie. Teen lyding moet ons stry soos iemand wat die dood op sy sterfbed met die laaste greintjie krag in sy liggaam beveg. As élke individu net vir hom-/haarself verantwoordelikheid neem, is die styd meer as halfpad gewonne.
God kén jou pyn, jou donkerste nag. Hy is daarin by jou en gee jou krag (Liedboek 519:2). Mag jy dít in vanjaar se Lydenstyd beleef. Mag die manier waarop Jesus mense wat gely het hanteer het jou tot diens inspireer. En mag jy vanjaar se Lydenstyd gebruik om in jóú hantering van lyding te groei.
Bron: ekerk