‘n Mens wil na aanleiding hiervan amper vra “Wat sou Jesus sê?” Ons hoef egter nie, want ons wéét wat hy sê. Jesus het geweld sonder enige omhaal van woorde afgekeur. Kyk byvoorbeeld wat gebeur het toe hy kort voor sy dood gevange geneem is en een van sy volgelinge die hoëpriester se slaaf geslaan en sy oor afgekap het: hy het sy volgeling sterk aangespreek en die man – wat hom onregmatig help aankeer het – genees (Mark 14:45-52; sien Luk 22:51). Waar Jesus se volgelinge geweld pleeg distansieer Jesus homself van hulle optrede en skaar hy homself as ‘t ware by hulle “vyande.” Jesus se optrede stel sy volgeling – wat gereken het hy verdedig Jesus – in die skande en herstel sy vervolger se slaaf se liggaam en daarmee ook sy eer.
Deur só te doen, leef Jesus sy interpretasie van die gebod dat jy jou naaste soos jouself moet liefhê (Mark 12:31; sien Deut 10:16-21) uit. Hy bevestig ook dat God se koninkryk teenoor álle koninkryke wat met behulp van geweld opgerig is of in stand gehou word staan. Die christene en moslems oor wie berig is het vergeet waarom dit eintlik in hulle godsdiens gaan. Hulle eie kultuur, situasie en die belewing dat hulle te na gekom is, asook hulle woede en nog sulke faktore het hulle in die hande van ekstremiste – wat deur politieke redes gemotiveer word en godsdiens ter wille van selfregverdiging bysleep – laat speel. Jesus het die praktiese implikasies van sy liefdesgebod duidelik uitgespel: alles wat julle aan julleself gedoen wil hê, moet julle aan ander mense te doen (Matt 7:12) en behandel ander mense soos wat julle self behandel wil word (Luk 6:31). Dis ook presies dít wat die profeet Mohammed sy volgelinge probeer leer het. Hy beskryf Allah as “die barmhartige en genadige” en roep hulle op om hulleself aan hóm oor te gee (Qur’an 55:10) en om mense van vrede te wees (Qur’an 48:26 – Asad vertaling). Wanneer hulle te na gekom is, moes hulle nie terugbaklei nie, maar die wraak aan Allah oorlaat (Qur’an 14:47; 39:37; 15:79; 30:47; 44:16).
Beide Jesus én Mohammed was oortuig dat God van ons deernis jeens mekaar en alle mense vra. Ons sien dit ook by “ons ander sustersgodsdiens”, die Jode (ons almal wil God eer en sy koninkryk bevorder [Matt 6:10] en beskou o.a. Abraham as ons “vader in geloof” en ken ‘n besonderse plek aan Moses en sy Wet en aan Dawid toe [Rom 4:12-13; Joh 7:42]). Dis óns keuse of ons aan Jesus se roeping of ons eie behoeftes gaan voorrang verleen. En dis óns keuse of ons die eerste tree in hierdie rigting gaan gee en die pad enduit stap – al ly ons dalk (1 Pet 2:19) – en of ons dit eerder aan ander gaan oorlaat. Is dít nie dalk ‘n sekerder toets vir die geloof en “die ware godsdiens” as keurige belydenisse en gebede nie?
God roep ons die nuwe jaar binne. Mag ons waarlik liefhê, omgee en deernis betoon. Mag ons ons vrese, wrokke, onkunde jeens ander en behoefte aan selfbeskikking ondergeskik aan God en sy koninkryk stel. En mag ons waarlik barmhartige (“compassionate”) mense wees. Seën en vrede vir die nuwe jaar!
Bron: ekerk.co.za