Voor supermarkte en vulstasies en by watertenks wag mense ordelik in rye hulle beurt af. Nêrens is daar tekens van paniek of wanorde of plundering nie. In Tokio het byna niemand gevlug nie en teen Sondag (3 dae na die ramp) het 100 000 militêre personeel met duisende vragmotors, ambulanse en helikopters tonne kos, water en mediese voorraad na die rampgebied gestuur. Wat die Westerse waarnemers veral getref het, was dat mense mekaar in die gemeenskaplike skuilplekke met die grootste medemenslikheid en respek hanteer. Hulle deel wat hulle het en help mekaar.

Dit alles terwyl die swaard van nog groot naskokke, vloede en ‘n dreigende kernramp hulle steeds bedreig.
 

Die Japanners se selfbeheersing en medemenslikheid vorm ‘n skerpe kontras met die chaotiese en ongedisseplineerde paniek wat ná orkaan Katrina en die aardberwing in Haïti en die vloede in Pakistan te sien was.

Dit laat my wonder: Hoe sal Suid-Afrikaners op enige soortgelyke nasionale ramp reageer? Sal ons as “Christenland” die eienskappe van ‘n Christelike samelewing uitstraal, eienskappe soos liefde, selfbeheersing, medemenslikheid, onselfsugtigheid, geordende dissipline, hoop, arbeidsaamheid en moed om voor te begin en nooit tou op te gooi nie? Daardie eienskappe straal Japan uit – ten spyte van die feit dat hulle nie ‘n Christenland is nie. Hulle is voorwaar ‘n voorbeeld vir die wêreld. Sal ons ook ons lig so kan laat skyn as rampe ons samelewing sou tref?
 

Miskien het dit tyd geword dat ons in Suid-Afrika ons doelbewus daarop moet toespits om nie ‘n kultuur van “menseregte” te kweek waarin almal voortdurend selfsugtige eise stel nie, maar eerder ‘n kultuur van medemenslikheid, menslike verantwoordelikheid, arbeidsaamheid en liefde vir God en die naaste. En dit kan by ons vakbonde begin!
 

Maar dit kom nie oornag nie. Laat ons NOU daarmee begin.
 

En moenie vergeet om vir Japan te bid nie. En as jy weet van instansies wat hulp in Japan verleen, maak jou hand, hart en beursie oop – en GEE.