Jy hardloop met hulle totdat julle albei uitasem is… en telkens duik hulle teen die grond vas! Hoe goed ken elke ma nie daardie teen–die–grond–vasduik–tye nie. Wanneer jou kind nie ’n sportspan haal nie, nie op die leerlingraad verkies word nie of wanneer daar ’n maatjie–krisis is. Dan moet ons moed inpraat, vertroos en as’t ware weer die vlieër in die lug kry. Uiteindelik is hulle in die lug. Maar dan moet ons as ouers hulle meer tou gee. Wys hulle dat jy hulle vertrou en laat hulle toe om meer selfstandig te word. Die lyn waarmee jy hulle al die tyd vasgehou het, moet jy al hoe langer maak. Dis nou tyd om die opvoeding wat jy die kind gegee het, te vertrou.

In Spreuke 22:6 lees ons: “Leer ’n jongmens om die regte pad te kies, en wanneer hy eendag oud is, sal hy nie daarvan afwyk nie.”

Leer jou kinders van kleins af om lewensfiks te word. Hulle sal ook die skerp kante van die lewe moet ervaar. Jy kan hulle nie altyd beskerm nie. Die hele tyd is jy in jou onderbewussyn bewus daarvan, dat die pragtige vlieër sal losruk en onafhanklik die ruimtes sal invaar. Dan sal jou kind alleen die vryheid van volwasse–wees moet hanteer. Dan is dit tyd vir ons as ma’s tyd om hulle van ’n afstand af dop te hou en as jy sien die vlieër neig ernstig grond toe, is dit tyd om ernstig te bid.

Dan vertrou ons die hemelse Vader om daardie vlieër (wat eintlik maar net aan jou geleen is), in die lug te hou.

Bron:ekerk.org