Ongelukkig speel eksesse binne die kerk mooi netjies in die hand van diegene wat die gesag en betroubaarheid van die Skrif voortdurend bevraagteken. Die sirkusagtige optrede van sommige TV-evangeliste, en hulle ooglopende gejag na geld, is om van siek te word. En dit word boonop ’n gerieflike kapstok om alle Bybelgelowiges aan op te hang – sonder enige onderskeid.

In die proses het Christo-fobie nou al mode geword. Wil jy as wetenskaplik deurgaan, moet jy jou distansieer van Christengelowiges wat glo wat in die Bybel staan. Hulle is argaïs, bygelowig, onvolwasse, naïef.

Die probleem met die sg. Post-Moderne, liberale teologie is nie dat dit krities is nie; die probleem is dat dit nie krities genóég is nie! Die nuwe teologie weier volstrek om sy eie voorveronderstellings óók op die tafel van kritiese analise te plaas. In die proses word op hulle van toepassing wat Paulus in Rom. 1:25 sê: “Dit is hulle wat die waarheid van God verruil vir die leuen. Hulle dien en vereer die skepsel in plaas van die Skepper, aan wie die lof toekom vir ewig.”

Die kinderagtige stories van Darwin word soos soetkoek opgeëet. Meer nog, dit word die basis van die wetenskapsbeoefening van menige wetenskaplike. Dit ten spyte van die oorweldigende en onweerlegbare getuienis dat ewolusionisme die grootste mite van alle tye is.

Op basis van die ‘wetenskaplikheid’ van ewolusionisme word die ganse Skrif dan op sy kop gekeer, van skepping tot wederkoms, en net omtrent alles tussenin. En dié vergryp word eenvoudig gerasionaliseer as ’n nuwe verstaan van die Skrif. Die Bybel is nou nie meer die openbaring van God aan mense nie, maar mense se stories oor God. In die proses word die Bybel gereduseer tot ‘n storieboek met ‘n paar subjektiewe en tydgebonde sedelesse – ‘n boek wat in wese niks van Rooikappie verskil nie.

Natuurlik ontgaan dit dié geleerdes aan die insig dat vir só ’n verstaan van die Skrif géén geloof in die Skrif meer nodig is nie, slegs ’n geloof in my eie verstaan daarvan. Die logiese konsekwensie daarvan is dat ek ook nie rêrig in God hoef te glo nie; ek hoef net in myself te glo. Nie dat hulle dít ooit sal erken nie! Ons praat van méér as ’n godsdiensverduistering, ons praat van ’n  Godsverduistering. Die lig van die Evangelie word deur dwalende teoloë uitgedoof, en daarmee ook die uitsig op God self. En in die proses doen teoloë die duiwel se werk vir hom. (Maar dan, hulle glo mos nie in die duiwel nie!)

Dit bring ons terug by Paulus: wie eenmaal hierdie kopskuif gemaak het, sal op ’n wrede manier met die konsekwensies daarvan gekonfronteer word. Morele verval is die uiteinde van mense wat God nie in erkenning wil bring nie. (Rom. 1:26 e.v.) ’n Kerk wat gebou is op hierdie mense se teologie, verskil niks van die wêreld nie.

En wetenskap wat op valse fondamente gebou is, kan ook nie juiste resultate oplewer nie. Geloof en wetenskap staan nie teenoor mekaar nie, tewens, Bybelse geloof is die beste moontlike onderbou vir wetenskapsbeoefening. Dit was die reformasie wat wetenskap bevorder het. Dit was die reformasie wat die Kerk bevry het uit die greep van duisternis. Dis tyd dat ons terugkeer na ons wortels!

Meer as tweeduisend jaar terug het die Heilige Gees reeds by monde van Petrus gewaarsku: “Maar daar was ook vals profete onder die volk, en so sal daar ook onder julle vals leraars kom. Hulle sal verderflike dwaalleer insmokkel en die Here wat hulle vrygekoop het, verloën. So sal hulle hulleself baie gou in die verderf stort. Baie mense sal hulle losbandigheid navolg, en deur hulle toedoen sal mense kwaad praat van die Weg van die waarheid.” (2Pet.2:1,2).

Die vraag is, wat staan die Kerk te doen in ’n tyd waarin dwaalleer ’n soort onaantasbare status verkry het? Een ding is seker: die tyd vir stilbly is verby. Elke ware gelowige moet nou bereid wees om ten alle koste standpunt in te neem vir die onvervalste waarheid van die Skrif. Dit is verstaanbaar waarom al meer lidmate dit begin oorweeg om hulle bydraes te staak, veral in gemeentes waar hierdie nuwe verstaan van die Skrif begin kop uitsteek. Hulle is oortuig dat die Kerklike leierskap eers die bedreiging met die nodige erns sal bejeën as hulle bankbalans rooi begin raak. Denkende lidmate wil nie dwaling subsidieer nie.

Sommige voel dat die kerkordelike prosedure gevolg moet word om die kerk se Sinodebesluite, wat tot hierdie toestand gelei het, óm te keer.
Hoe dit ook al sy, die NG Kerk is besig om baie van sy getrouste lidmate te vervreem en sy invloed in die samelewing ’n lelike knou te gee. Net mense met oogklappe op sal dit ontken.

Bron:  juig.co.za

NGVishoek: Ds. ( dominee ) Martin Barnard.