Sy skryf oor hulle reaksie: Before long, the entire class was smiling. “Really?” she heard whispered. “I never knew that I meant anything to anyone!” and, “I didn’t know others liked me so much,” were most of the comments. No one ever mentioned those papers in class again. She never knew if they discussed them after class or with their parents. The exercise had accom­plished its purpose. The students were happy with themselves and one another.
 

‘n Paar jaar later sneuwel Mark, een van die leer­­­­linge, in ‘n geveg in Vietnam. Die onderwys­eres woon sy be­grafnis by. Die kerk is ge­­pak met sy vriende, meeste in uniform. Een vir een loop hulle by die kis verby om van hom afskeid te neem. Die on­derwys­eres loop laaste ver­by. Een van die soldate wat as draer opge­tree het, kom na haar toe. “Was u sy on­der­wys­eres?”, vra hy. Sy knik: “ja”. “Hy het baie van u ge­praat,” sê die soldaat.

Na die begrafnis kom mees­te van die begrafnisgangers saam vir ‘n ete. Mark se pa en ma is ook daar. Hulle wag om met haar te praat. “Ons wil jou iets wys,” sê die pa, terwyl hy sy beur­sie uit sy sak haal. “Hulle het dit by hom gekry na hy gesneuwel het. Ons het ge­dink u sal dit dalk herken.” Hy gee vir haar ‘n vel papier wat dui­delik oor en oor oopgemaak en toe­gevou is.

Onmid­del­lik herken sy dit as Mark se lys, oor wat sy maats van hom geskryf het. Sy ma sê: “Baie dan­kie dat u dit ge­doen het. U kan sien dit was vir hom kosbaar.” Die an­der medeskoliere van Mark begin ook nader­staan. Char­les glimlag skaam: “Ek het ook nog my lys.” Chuck se vrou sê: “Chuck het gevra ek moet sy lys in ons huwe­liks­album plak.” Vicki maak haar handsak oop en haal haar gehawende lys uit. “Ek dra myne oral saam waar ek gaan.

Ek dink meeste van ons het nog ons lys­te.” Die onderwyseres gaan sit en begin huil. Sy huil oor Mark wat dood is en oor al sy maats, wat krag ge­put het, uit die goeie dinge wat hulle maats oor hulle geskryf het. Die skrywer van die storie sluit af: “The density of people in society is so thick that we forget that life will end one day. And we don’t know when that one day will be. So please, tell the people you love and care for, that they are special and important. Tell them, before it is too late.”
 

Die goeie wat ons van ‘n ander weet en van hulle dink, en veral as húlle dit weet, maak ‘n belangrike deel van ‘n goeie samelewing uit. Dit is ‘n belangrike ele­ment van die Christenlewe wat Christus by sy volge­linge soek: “Ek gee julle ‘n nuwe gebod: julle moet me­kaar liefhê. Soos Ek julle liefhet, moet julle mekaar ook lief­hê” (Joh.13:34). “Lewe in liefde soos Christus ons ook liefgehad het…” (Ef.5:2). “Bo dit alles moet julle me­kaar liefhê.

Dit is die band wat julle tot volmaakte een­heid saambind” (Kol.314). In sy sendb­riewe vermeld Pau­lus dikwels iemand anders se deug. Die goeie wat hy van ander ge­weet het, het hy bekend gemaak.

“Here, vandag dink en praat ek goed van ’n ander.”

Bron: Kragvirvandag.co.za