Ek het al ‘n paar maal agtergekom dat as ek dit waag om te sê dat ‘n bepaalde belydenisskrif iewers die pot ietwat mis sit (let wel, nie verkeerd is nie, net iets oorbeklemtoon of onderbeklemtoon!), dan is ek in diep moeilikheid. ‘n Paar maal is ek ook al vermaan dat ek die belydenisskrifte oortree (selfs deur mense wat op hoorsê reageer) en dat ek iewers aangekla gaan word. Elke keer het ek my dan na my Handboek, die Bybel, gewend en daardie persone met die nodige beskeidenheid gevra om my vanuit die Bybel te wys waar ek nou sogenaamd sou “dwaal.” Een keer, toe ek dit gewaag het om te sê dat die Dordtse Leerreëls Romeine 11 eksegeties nie ‘n guns aangedoen het nie, het iemand my so ewe beveel om ‘n gravamen op te stel, of om my woorde terug te trek. Doe ergste van alles, ek het nie eens mooi geweet wat vir ‘n ding ‘n gravamen is nie. Maar ek wou nie; ek wil nie, en ek gaan ook nie ‘n gravamen opstel nie. Hoekom moet ek? Ek het immers die Bybel waaragter ek skuil.

Helaas het die Bybel self eintlik maar ‘n stil boek in die kerk geword. Ons sê sola Scriptura, die Skrif alleen, maar ons weet amper niks wat in die einste Skrif staan nie. Ons bely die mooiste woorde oor die Bybel, maar ons lees dit nie. En as ons dit lees, dan lees ons dit dikwels nie reg nie. Ons lees dit nie in konteks nie. Ons lees dit nie verhaalmatig nie. Ons wil dikwels net tekste kry wat ons argumente pas, of “Skrif kry” as kortpad-antwoorde op ons gebede. Om die Bybel reg te verstaan verg tyd, inspanning, opoffering en kopkrap. Kitsantwoorde deug nie. Belydenisskrifte se sistematiese samevattings, wat Bybelse verhale dikwels reduseer tot bewysplase vir sekere argumente, help ook nie aldag nie. Ek kies daarom maar opnuut om die Bybel my vesting te maak. Ek kies steeds om net ‘n student van die Woord te wees.