Familie was altyd ver en meestal oningelig. Sommige wou nie weet nie. Koskaste was gewoonlik leeg. Mamma moes die pot aan die kook hou met slegs standerd agt agter haar naam. Ek onthou hoe sy as laerskoolkind menigmaal vir mamma moes troos; die nadraai van vorige besluite het gereeld sy tol geëis.

Die lewe kan hard wees wanneer hooploosheid ’n lêplek op jou voorstoep vind. Ma en dogter sou oppak vir die soveelste keer en nuwe koers kies na ’n plek van “miskien”…

Tot eendag. Toe sy 12 jaar oud was het sy gebid: “Jesus, asseblief gee vir my mamma rus en stuur vir haar ’n goeie man wat lief sal wees vir ons albei. En Jesus… dit sal cool wees as sy kos kaste vol is! Amen.”

Sy was 13 jaar oud toe die lang blonde (verstrooide) man aan die deur klop. Hy het blomme gebring — en koekies. Sy koskas was vol, sy yskas ook! Sy hart klein maar vol empatie.

Vandag noem ek hom steeds pa, die enigste wat ek ooit geken het. Die dierbare Hollander wie se hand en beursie nog altyd oop is, sy hart die meeste. Mamma het met tyd heel geword en haarself toegelaat om weer te vertrou. Die kos kaste is steeds vol, ’n genade-gebaar aan my van Bo!

Ek sal altyd onthou dat Jesus my pleitgebed gehoor het; toe hoop vir altyd ’n lêplek op die voorstoep gekry het.

Bron:  ekerk.org

NGVishoek: Ds. ( dominee ) Martin Barnard.