Byvoorbeeld: Op die webwerf van die NG Kerk (www.ngkerk.org.za) kan lesers op “Algemene Sinode” klik en dan “Verklarings/Standpunte” kies om te sien waaroor die kerk in die onlangse verlede amptelike verklarings uitgereik het. 

Juis op dié blad het ons, ná die Anton van Niekerk-aanranding, in geen onduidelike taal nie die voorval veroordeel en gewys op die heel slegste daarvan: dat Abel Malan na homself as ’n ernstige Christen verwys. 

Oor die “onsigbaarheid” van die kerk oor MIV/vigs kan ’n mens maar net jou kop skud. 

Dié opmerking hou onder meer nie rekening met die kerk se betrokkenheid by die Christian Aids Bureau of Southern Africa (Cabsa) nie. Nie net is Cabsa deel van die NG Kerk nie, maar dit word grootliks vanuit die NG Kerk-familie bestuur met heelwat finansiering uit die NG Kerk se sinodale strukture en gemeentes. 

Afgesien daarvan dien verteenwoordigers van die NG Kerkfamilie, saam met ander kerke, in verskeie strukture wat met die staat saamwerk (en is selfs deel van beleidmaking oor MIV/vigs) om die MIV/vigskrisis te pak, asook om verskeie verwante maatskaplike en sosiologiese uitdagings die hoof te bied. Die kerk is die staat hier in baie opsigte voor. 

Nog ’n voorbeeld is die feit dat Bybel-Media, as mediavleuel van die NG Kerk se algemene sinode, die laaste paar jaar elke jaar ’n vollengte-fliek oor die MIV/vigsprobleem vervaardig. Elke jaar word die basiese draaiboek (gegrond op die boek No More Tears) van voor af in ’n ander taal vervaardig en dit is nou reeds in agt inheemse tale beskikbaar. Die fliek is vroeër vanjaar in Mosambiek bekend gestel, waaroor groot in Kerkbode berig is.

Die lysie van die kerk(e) se optredes teen MIV/vigs kan nog langer gemaak word. MIV/vigsprogramme is inherent deel van elke kerklik-maatskaplike program. Dit maak deel uit van geïntegreerde programme vir gemeenskapsontwikkeling. Daarvoor kry die kerk ook ’n subsidie van die staat en moet deurlopend daarvan verantwoording doen. Die bewering dat die kerk nie betrokke is by die stryd teen MIV/vigs nie is dus nie waar nie.

Die vraag is nou: Hoe maak ’n mens met ongegronde verwyte en beskuldigings wat soos vere in die wind gestrooi word? 

Aan die een kant wil die kerk nie sy werk of sukses aan die groot klok hang nie. Dit pas nie by Christene nie. Wanneer ’n mens iets goeds vir iemand doen, so glo Christene, moet jou linkerhand nie weet wat jou regterhand doen nie (Matt. 6: 3-4). ’n Mens sou kon aanvaar dat dit ’n algemene Christelike ingesteldheid is, of behoort te wees. 

Aan die ander kant wil en moet die kerk openbare getuienis lewer – en dit doen ons ook na die beste van ons vermoë. 

Hier is dalk twee moontlike situasies ter sprake:

• Dalk weet die linkerhand regtig nie wat die regterhand doen nie – om weer Jesus se beeldspraak te gebruik. Dalk sal die regterhand nog groter moeite moet doen om die linkerhand aan die hand te neem en te gaan wys. Dalk moet die linkerhand meer moeite doen om eers uit te vind wat die regterhand doen voordat hy die regterhand verwyt dat hy niks doen nie?
• Dalk weet die linkerhand wel wat die regterhand doen, maar vertel nie die (ware/hele) storie nie. Dan het ons ’n nog groter etiese uitdaging, naamlik dat daar in die een liggaam ’n ongeërgdheid is wat hom wreek op die integriteit van albei hande – en dus ook van die hele liggaam. Maar hier is selfs nog ’n verdere uitdaging vir die kerk. Volgens Matteus het Jesus ook gesê: “Julle moet julle nie teen ’n kwaadwillige mens verset nie. As iemand jou op die regterwang slaan, draai ook die ander wang na hom toe.” (Matt. 5:39) Miskien is dít dan nou die grootste uitdaging vir die kerk: om voort te gaan en te doen wat sy hand vind om te doen; om God se liefde en genade aan alle mense in alle omstandighede te bewys; om hom te beywer vir versoening, geregtigheid en vrede; om ’n teken van hoop te wees vir dié sonder hoop in ons samelewing – ongeag.

• Dr. Du Toit is redakteur van elektroniese kommunikasie van die NG Kerk se algemene sinode