Ons sien dus hier die begin van ‘n kern-kanon, die begin van die Bybel, wat veral met die berg Sinai verbind word.  Later sou Samuel ook regsvoorskrifte, veral ten opsigte van die koning se verantwoordelikhede, byvoeg (1 Sam 10:25) en saam met Moses en Josua se geskrifte in die heiligdom bewaar.  Van tyd tot tyd is die verhale van Josua opgedateer (van die stede in Jos. 15 het moontlik eers in die 8ste eeu v.C. tot stand gekom) om die relevansie daarvan vir die kultiese gebruik by hulle feeste te behou.  Ons lees ook van die Annale van Salomo (1 Kon 11:41).

Uit die ontdekking van die Dooie See rolle in 1948 kom ons agter dat in die latere biblioteke veral op drie tipe boeke gekonsentreer is, die Bybelse tekste self, kommentare op die Bybel en teologiese geskrifte.

Die meeste Jode van die eerste eeu n.C. was geletterd en kon lees en skryf.  Hulle kon ook meer as een taal verstaan, ten minste Aramees (spreektaal) en Hebreeus (OT).  Baie kon ook Grieks, die wêreldtaal van die tyd, verstaan en het dit in die alledaagse kommunikasie gebruik.  Die Griekse vertaling van die OT, die LXX of Septuagint, was ook baie gewild.

Shorthand is baie keer gebruik, weens die skaarsheid en prys van papier (papirus of leer [perkament]).  Matteus, die belastinggaarder, was heel moontlik vaardig daarmee, en kan verklaar hoe hy die bergrede so volledig kon weergee in Matteus 5-7.

Daar was van die begin af ‘n hele paar mense wat verhale oor Jesus neergeskrywe het (Luk 1:1-2), wat gedien het as bronne vir die evangelies van Matteus, Markus, Lukas en Johannes.  Johannes skryf selfs met ‘n tikkie humor daaroor (Joh 21:25).  En Paulus het skryf as ‘n baie belangrike deel van sy bediening gesien (2 Tim 4:13: “[bring] die boeke, veral die perkamente [saam].”)

Hierdie belangstelling in boeke en literêre werke het beteken dat tekste met groot sorg hanteer is en in biblioteke en argiewe opgeneem en bewaar is.

As ‘n mens natuurlik meer kopieë wou hê, moes dit natuurlik telkens met die hand oorgeskryf word.