Met dagbreek Vrydagoggend was die vuur reeds lustig aan die knetter en teen agt dertig, na ontbyt en Ds. Jan se oggendgodsdiens, het ons in die pad geval vir die sestien kilometer van die eerste dag, na die oorslaap hut by Windmeulnek. Die eerste ongeveer agt kilometer van die roete tot by die Hoëkraalrivier, het alles klopdisselboom gegaan oor redelike gelyk terrein. Vanaf die rivier klim die roete skielik redelik steil uit en plat dan, na ongeveer twee kilometer genadiglik effe af, maar klim steeds geleidelik tot by Windmeulnek op die hoogste punt van ongeveer 800 meter.
Die grootste deel van die dag het ons deur lieflike inheemse bos gestap en hier en daar in die paadjie het olifantmis ons laat besef dat die ou grootvoete nog hier rondloop. Die laaste paar kilometer van die roete is ‘n grondpad sonder enige beskutting en met die sakke wat al swaarder geword het en die krampe, blase, spier en ander pyne wat begin toeslaan het, het jy besef dit was nogal ‘n redelike taai eerste dag. Na ‘n yskoue stort te midde van ‘n ewe yskoue windjie en nadat die blase en ander pyne met allerhande tipes van muti gedokter is, kon ons weer om die groot vuur in die lapa ontdooi en gesellig saam kuier. Natuurlik was daar ook die meer ervare stappers onder ons, wat gelyk het of hulle net vir ‘n gemaklike wandeling om die blok gegaan het.
Die dae van wonderwerke is beslis nog nie verby nie, want Saterdagoggend was die vuur voor dagbreek reeds gestook en by kwart voor agt was almal, ook die lamlendiges van die vorige aand, sonder kwint of kwaal, gereed vir die volgende skof. As gevolg van die grootte van die groep, het ons hier gelukkig ‘n keuse gehad tussen ‘n moeiliker sewentien kilometer roete berglangs, of ‘n korter twaalf kilometer roete, hoofsaaklik deur bos en plantasies, na die Platboshut wat ons volgende mikpunt was. Nadat Ds. André die oggendgodsdiens gelei het, het agtien groeplede die sewentien kilometer roete geneem, terwyl die ander dertien die twaalf kilometer roete verkies het.
Die korter roete was dan ook ‘n maklike ontspanne stap en die groep kon reeds om 14:00 die middag begin stort, vuurmaak en ontspan. Die dapperder groep het, na ‘n uitmergelende stap, ongeveer twee uur later begin arriveer en voor sononder was almal reeds om die vuur in die lapa saamgetrek en het die groot kosmaak, gesels en lekker saamkuier tot laataand aangehou.
Sondagoggend was die vuur weer met die eerste lig aan die gang en teen agtuur was ontbyt reeds waar dit hoort en na Ds. Jan se oggendgebed, het ons die laaste sestien kilometer na die eindpunt by Millwood aangepak. Hierdie roete is makliker as dié van die eerste dag en die sewentien kilometer van die tweede dag, maar was nog steeds redelik uitputtend.
Die grootste gedeelte van die roete kronkel deur inheemse bos en plantasies, met die Homtinirivier en Jubilee Creek wat lieflike piekniek en middagete plekke gebied het. Die laaste klompie kilometer van die roete is weer geleidelik opdraend en hoofsaaklik deur bergfynbos met die son wat nogal redelik warm was en ekstra energie getap het. Die roete eindig by ‘n teekamer waar ‘n welkome yskoue koeldrank en heerlike versnaperings broodnodige versterking gebied het.
Vanaf Millwood is die groep na Hartenbos waar ons die staptoer met ‘n gesellige braai en ‘n rustige nag se slaap by ‘n gastehuis kon afsluit. Die volgende dag het ons die langpad huistoe gevat en het almal uiteindelik veilig tuis gekom. Ons jongste groeplid was die agtjarige Sarah Mitchell en die oudste lid was die vyf-en-sewentig jarige Lorna Schmidt! Ons opregte dank aan ons Hemelse Vader wat ons die voorreg gegee het om nog ‘n wonderlike deel van sy skepping te kon geniet, dat Hy ons as groep so wonderlik bewaar het en almal veilig tuis gebring het.