Dalk het hulle ‘n “onderonsie” gehad oor iets. Of iemand. 

Ek het hierdie suspicious feeling dat wanneer die hoofrolle in die Kersspel gekies word, kies hulle gewoonlik die mooiste kinders. Dalk het Maria en Joseph vasgesit oor Engel Gabriël. (Ek was natuurlik Maria én Engel Gabriël back in the day.)

Maar nietemin, die kinders het ‘n pragtige konsert opgesit en ek het diep binne in my siel skuldig (dog, dankbaar) gevoel dat ek net op die Sondagoggend “agteroor kon sit en die konsert” kon geniet.

My aandag was egter die heeltyd gevestig op twee klein engeltjies wat heel voor op die verhoog gesit het. Agter Engel Gabriël nou. Hulle het die heeltyd hande vasgehou.

Die een, so ‘n dikketjie, lyk asof sy so 7 jaar oud kan wees, en die ander, veel skraeler en broser, is seker so 4. Hulle het albei hul mooiste wit rokkies aangehad. ‘n Silwer hailo was bo op hul kop vasgedraai met Krismis-trimmings. 

Ek vra toe my suster langs my wie hierdie twee dogtertjies is.

Dis toe Broer so en so se twee dogters. Hulle is susters.

Ousus het Kleinsus die heeltyd berispe as Kleinsus dit selfs gewaag het om vir Ma en Pa in die “gehoor” te waai. Of wanneer Kleinsus met haar arms op haar skoot wou sit, was Ousus vinnig om te herinner dat sy regop moet sit. “Jy’s ‘n Engel,” kon ek haar hoor sê.

Mens kan nie help om in sulke oomblikke na jou eie Sus te kyk. 

Hoewel ons nie meer hande vashou nie, behalwe dalk wanneer ons saam die pad moet oorsteek.

Ek het ook ‘n Ousus.

Sy lei my nog by die hand, though. Figuurlik. 

As ek deur my ouers getug word – wat al hoe minder gebeur – wonder ek soms hoeveel die guinea pig hiervan moes deurloop. Sy was immers éérste daar, die eerste een wat vir my ouers leer ouers word het.

Toe ek skool toe gaan het hulle al geweet van pokkies wat by ander kinders opkom. Danksy Ousus. In my tienerjare was tienertantrums en deure-toe-gooi-seremonies nie iets nuuts vir hulle nie. 

Danksy Ousus.

En nou…trek my Ousus na die Goue Stad toe waar sy haar nuwe lewe met haar man gaan begin.

Ek weet ek gaan my Ousus mis, al is dit net vir haar oorskiet-doggbybag of vir die geld wat ek by haar leen. 

Ek kán dit net nie oor my hart kry waarom daar broers en susters is wat nie vandag meer met mekaar praat nie. Ek kan dit nie begryp nie.

Die band tussen broers en susters is net iets spesiaal. Julle ouers het julle as kind dieselfde nasty outfits aangetrek, julle het mekaar se hare uitgetrek en mekaar gepiemp en mekaar met wapens aangeval…

En al verskil julle hemelsbreed en bevraagteken jy soms die feit of julle bloedfamilie is, weet jy…dis jou suster en sy sal jou hand vashou. 

– Carryn-Ann Nel is ‘n verslaggewer by Die Burger