Dieselfde opdrag word in Levitikus 19:33-34 herhaal. Trouens, sulke mense moet behandel word asof hulle gebore Israeliete is. Die rede: Israel was ook eens op ’n tyd vreemdelinge in ’n vreemde land. Hulle behoort dus te weet hoe dit voel. Daarom verwag God dat hulle anders moet optree teenoor vreemdelinge in hulle midde as hoe hulle die Egiptenare hulle behandel het toe hulle slawe in daardie land was. In gewone taal gesê, hulle moet deernis met sulke mense hê.

Volgens Levitikus 25:35 is vreemdelinge geregtig op hulp van die kant van Israeliete. Op dieselfde manier as wat God se volk hulle oor ander Israeliete moet ontferm in tye van nood, moet hulle dit ook vir vreemdelinge doen. Ook deel vreemdelinge in bepaalde godsdiens voorregte van Israeliete (Lev 25:6). Israel se godsdienstige voorskrifte bied immers beskerming vir vreemdelinge (Eks 22:21). In dieselfde asem moet vreemdelinge darem ook respek hê vir die gebruike en geloof van hulle nuwe land (Eks 12:43-47). Maar in beginsel lê die verantwoordelikheid by die gasheer-land en hulle mense om vreemdelinge in hulle midde met die nodige respek en naasteliefde te hanteer. ’n Teks soos Esegiël 47:22 gaan selfs uit van die beginsel van gelyke regte vir beide Israeliete en vreemdelinge. Buitelanders wat reeds tussen Israeliete woon moet met ander woorde op dieselfde manier deel in die grondverdeling waarvan hier sprake is.

Al is die spesifieke gebruike van Israel waarna bogenoemde tekste verwys nie meer direk toepasbaar op ons eie situasie nie, is hierdie beginsels steeds geldig En dit is dat alle mense kosbaar is vir God. Hy trek nie bepaalde volke voor nie. Ons moet sy voorbeeld volg deur almal, of dit volksgenote is of nie, met eerbied en respek te hanteer. Wanneer hulle verdruk word, moet ons opstaan vir hulle regte. As hulle nie stemme het nie, moet ons hulle stemme word wat namens hulle pleit vir hulle regte. Ons kan nie maar net toekyk hoedat vreemdelinge vertrap word nie. Dan breek God se hart oor ons en oor hulle.

Bron:  ekerk.org