Hierdie dankbaarheid is nie vir die dinge wat ons so dikwels verkeerdelik as vanselfsprekend aanvaar nie, soos byvoorbeeld gesondheid en familie nie, maar stem meer uit ‘n dankbaarheid vir die dinge wat ons so onverdiend of soms selfs ongevraagd ontvang. Toe ds Jan my gevra het om Sondagaand by die Kersspel te lees, het ek rerig myself daaruit probeer wurm (soos ‘n wafferse Moses), maar dis gelukkig vir my moeilik om vir ds Jan nee te sê. Ek was baie op my senuwees en het gebid vir rustigheid en dat ek nie heel onvanpas sal giggel nie (ek doen dit ongelukkig as ek op my senuwees is). Oppad mikrofoon toe fluister ek gou vir ds Jan: “Bid vir my” maar toe ek eers begin lees, het ek besef dat God nie net my gebed verhoor het en my rustig gemaak het nie, Hy het selfs my stem mooi laat klink oor die mikrofoon! Ek voel opreg dankbaar vir die geleentheid wat ek gekry het om my liggie te laat skyn.

Voorts praat ek van ‘n diepe dankbaarheid vir goeie vriende wat ons gemaak het vandat ons 2 jaar gelede in hierdie gemeente aangekom het:

Van die mense wat ons van die begin af welkom laat voel het, want hulle is baie spesiaal.

Van die mense wat nuut is in die gemeente en klaar so goed ingeburger is en wat altyd bereid is om te help.

Ek is dankbaar vir die mense by wie God my gebruik het om hulle te ondersteun en in die proses het ek soveel geleer.

Ek is dankbaar vir mense wat ek aanvanklik so verkeerd opgesom het en wat ek vandag my vriende kan noem, want daardeur het ek weereens soveel geleer.

Ek is dankbaar vir ‘n selgroep wat eintlik meer ‘n omgeegroep is.

Bowenal is ek dankbaar vir vriende wat ek vir altyd gaan behou en by wie ek tuis voel en net myself kan wees.

Al wat ek kan sê is: Dankie Jesus, dankie dankie Jesus!