Ons het te vroeg weggetrek vir die 2  petrolstasies waar ons wou diesel ingooi in Clanwilliam en die Landie se boekie sê nou ook nie eintlik hoe ver ‘n mens sal kan ry nadat die liggie aangegaan het nie. Maar ons is braaf en ons druk deur Calvinia toe. Vir diegene wat nog nooit daai pad gery het nie, dit is ‘n korter pad, maar dit is ook ‘n grondpad. Ja toemaar, ons het ook nie geweet nie. Ek bid so stil stil, later sommer hardop dat ons diesel dit sal maak. Ons het dit egter nie gemaak op daai tenk diesel nie, maar die Liewe Heer het vir ons ‘n afdraai na ‘n plaas toe gewys. ‘n Plaashuis wat mens net-net van die pad af kon sien. Ons het hom gevat en by ‘n boer uitgekom wat ‘n 1000 liter tenk vol diesel het.

Geseënd het ons verder gery tot net na Kenhardt waar die Landie begin vreemde geluide maak het.  Ja, vreemder geluide as gewoonlik.  Ons het omgedraai terug dorp toe, maar die werkswinkel is nie oop op ‘n Saterdagmiddag nie. Ons vra toe ‘n bietjie rond en ontmoet  vir Appies. Hy bel daar en dan sy vriend, wat natuurlik die werktuigkundige op die dorp is. Hy neem ons na sy huis en gee vir ons koffie en ‘n uur of twee later is ons weer oppad. Met ‘n klamp of twee, maar geen vreemde geluide.

God se teenwoordigheid op daai lang pad was vir my tasbaar en ek het geweet alles gaan okei wees. Ons ry verder aan, daar waar die niks kniehoogte staan. En ek verwonder my oor die uitdrukking: godverlate vlakte.  Wat ‘n teenstrydigheid!  Dis dan al wat hier is?  God