Ek dink aan die vrou wat vertel hoe sy as dogtertjie skool–skool gespeel het — sommer in die tuin — en vandag ’n opvoedkundige is. Aan die seuntjie wat onder elke klip gevroetel en geloer het, en nou ’n bioloog is.

Ek dink ook aan die een wat as dogtertjie vir haar poppe stories vertel het; die een wat kleintyd prentjies teken in die fynste detail; die een wat radio’s uitmekaar gehaal het en sonder moeite weer kon opbou. Ek dink hoe hulle elkeen skamerig vertel van daardie kleintyd–droom, ’n simpel kinder–aktiwiteit.

Dan besef ek hoe God ons elkeen uniek bedraad het. Hoe Hy in elkeen van ons ’n vermoë gesit het om spesifieke take te verrig. En dit só te geniet dat ure kan verbygaan sonder dat ons daarvan bewus is. Hy het in ons ’n vermoë geplaas om dinge te doen wat sóveel vervulling bring dat ons behaaglik kan sug: “Dís waarvoor ek gemaak is om te doen.”

Ek wonder hoeveel anders die wêreld sou wees as grootmense die moed gehad het om daardie kinderdroom te gaan afstof. As hulle genoeg durf gehad het om hulle lewenskoers in daardie rigting te dwing …

Francine van Niekerk is redakteur van LiG.

Bron:  ekerk.org