Die mense van die Ooste het geglo dat elke mens onder ‘n bepaalde ster gebore word. Die hemelliggame is in blokke verdeel en verskillende sterrebeelde het name gekry, bv. die visse, die ram, ens. Op 29 Mei in die jaar 7 v.C het daar ‘n konjunksie van die twee planete, Jupiter en Saturnus, plaasgevind (die twee planete het regoor mekaar te staan gekom en het van die aarde af soos een groot, helder ster gelyk). Dit het in die beeld van die visse plaasgevind. In Oktober en Desember dieselfde jaar het dit weer gebeur. Baie teoloë glo dat daardie groot ster dalk die Ster van Betlehem van Matt. 2 kon gewees het.
 

Die wyse manne in die Ooste was “magiërs” of “sterrekykers”. Hulle was dus astronome (sterrekundiges) maar ook astroloë (sterrewiggelaars) wat deur ‘n studie van die stand van die sterre die lotgevalle van volke en mense probeer bepaal het. Saturnus is in die oudheid beskou as die beskermster van die Joodse volk en volgens die Galdeërs was die vissebeeld die teken van die lande aan die Middellandse See, dus ook die Joodse land. Jupiter is deur die volke beskou as die koningster. Toe Jupiter en Saturnus dus saamstaan om so ‘n wonderster in die beeld van die visse te laat verskyn, het die magiërs tot die gevolgtrekking gekom dat die groot Koning van die Jode (die Messias wat so lank verwag is) uiteindelik gebore is. Hulle vertrek na die Joodse land om hulde aan Hom te bring. Dit is die manier waarop die ster hulle na die Kindjie “gelei” het. Dit was nie ‘n ster wat laag voor hulle uit beweeg het nie. Dit is ook die rede waarom hulle nie reguit na Betlehem gegaan het nie, maar oral in die hoofstad, Jerusalem, na Hom gevra het. Dalk het hulle verwag dat die koningskind in die paleis gebore sou word. Ons weet ook dat, toe hulle by Herodes in sy paleis was, die ster nie meer sigbaar was nie, want Herodes het hulle “uitgevra na die tyd van die verskyning van die ster” (Matt. 2:7). Dit wys dat die gewone mense ook nie die ster raakgesien het of enige betekenis daaraan geheg het nie, want hulle was nie “sterrekykers” nie. Uit Matt. 2:7 kan ons ook aflei dat daar reeds ‘n tyd verloop het sedert die ster die eerste keer verskyn het.
 

By die Skrifgeleerdes doen Herodes navraag na die plek waar die Messias gebore sou word. Hulle aanhaling uit Miga 5:1 lei die magiërs uiteindelik na Betlehem. Die Skrif lei hulle dus uiteindelik na Betlehem, maar ons lees dat, toe hulle buite Jerusalem kom, het hulle skielik weer die ster bo Betlehem gesien. Hulle was verheug daaroor (Matt. 2:10). Dit wys duidelik dat hulle die ster vir ‘n hele tyd nie meer gesien het nie, maar nou weer sien. Al hierdie Skrifgegewens laat ons dink dat daardie konjunksie van Jupiter en Saturnus wat in die jaar 7 v.C. drie keer sigbaar was, moontlik die Ster van Betlehem was. (Onthou, Jesus is nie in die jaar 0 gebore nie, maar volgens alle aanduidings in 6 of 7 voor Christus. ‘n Monnik wat in die jaar 533 die geboortejaar van Jesus moes bereken, het ‘n berekeningsfout gemaak wat te laat uitgevind is om reggestel te word.)

Iets om oor na te dink: Die grote God praat met verskillende mense in die “taal” wat hulle kan verstaan. Met die sterrekykers praat Hy deur die natuur en met die Skrifgeleerdes (en vandag ook met ons) praat Hy deur die Skrif om die wonder van sy liefde aan ons te openbaar.
 

Hoeveel keer het ons daardie boodskap al in ons lewens gehoor? En wat doen ons elke Kersfees met God se liefdesgeskenk aan ons? Die wyses het net vae aanduidings uit die natuur gekry, maar nogtans ‘n uitputtende reis onderneem om hulde aan die Koningskind te bring. Ons het duidelike Skrifopenbarings ontvang. Hoeveel moeite doen ons om in die Kerstyd hulde aan Jesus te bring?