Laat ek eers iets sê oor vergifnis. Smedes besryf die verksilende stadiums van vergifnis so:

1. Ek voel die seerkry aan. Dit gebeur onmiddellik as ek seerkry.
2. Ek haat. Ek neem die persoon kwalik. Dit is ‘n natuurlike reaksie.
3. Ek genees. Ek laat los. Hierdie is krities in die proses. Hierdie is nie natuurlik nie. Daarom is dit iets wat ‘n Christen die beste kan verstaan. Hierdie stadium kan ‘n tydjie duur. Dit is ‘n doel waarna ek moet strewe. Hier gee ons dikwels twee tree vorentoe en een terug. Selde is dit ‘n Damaskus-ondervinding; meer dikwels is dit ure in gebed.
4. Ek vergeet. Dit beteken nie ‘n sentimentele geheueverlies nie. Dit beteken in wese dat my wrewel van die verlede nie meer ‘n rol speel as ek na die ander persoon kyk nie.

Nou eers ‘n stukkie getuienis. Daar is ‘n persoon oor wie ek al ‘n hele paar maande by stap 2 vassteek. Die persoon weet nie eers dat ek hom/haar nog “haat” nie. Hierdie behoefte om te vergewe, was altyd daar en ek dikwels daror gebid – eintlik meer met die Here gepraat oor hoekom ek nie nodig het om te vergewe nie. Maar, die laaste Sondag voor ons met vakansie is – ‘n paar dae nadat ek die gedeelte oor vergifnis in Matteus 6:14 gelees het, en weer die ou gesprekmet die Here gehad het, het daar iets wonderliks met my gebeur.

Ek was besig om die sang in ons gemeente te lei. Ek kan nie eers onthou met watter lied ons besig was nie. Terwyl ons sing sien ek herdie persoon. Ons het nie eers oogkontak gemaak nie, maar die oomblik toe ek die persoon sien, kom daar ‘n wonderlike vrede in my hart. Ek vergewe. Die Woord het die sirkel in my lewe voltooi.

Maar, gister en vandag is ek nou by die gedeelte in Matteus 7:1-6 oor splinters in ander se oë en balke in my oë. Ek besef skielik dat daardie woorde meeste van die kere misbruik word. Ons misbruik dit net as iemand ons wil wys op die splinter in my eie oog. Want sien, splinter kan ook beteken dat ek vir hierdie persoon soms moet sê dat ek sukkel om te vergewe en hoekom ek sukkel om te vergewe en wat hy/sy gedoen het wat maak dat ek nodig het om te vergewe, of oor een of ander iets in die persoon se lewe wat nie reg is nie. Maar, as ek dit wil sê, dan kom die antwoord: “Wat van die balk in jou eie oog.” Dan is ek gesnoeker en is dit ‘n skaakmat situasie.

Maar, ons lees nie die gedeelte klaar nie. Vers 5 lees so: “Huigelaar! Haal ers die balk uit jou eie oog uit, dan sal jy goed kan sien om die splinter uit jou eie broer se oog te haal.” Die situasie is nie bedoel om skaakmat te wees nie. Maak eers jou eie oog reg, anders sal jy nie kan sien nie maar, die splinter in jou broer se oog moet uitgehaal word.

Hoe pas dit in by vegifnis. Ek moet versigtig wees dat ek nie splinters raaksien in ander së en die balk in my eie oog mis nie. Die balk in my eie oog was my eie onwilligheid om te vergewe, maar ek moet nie dink dat ek nie ander mense seermaak nie, ek het soms nodig om vergifnis te gaan vra – die balk in my eie oog uit te haal.

Maar Mateus 7 het ook ‘n vers 6: “Moenie wat heilig is, vir die honde gooi nie: hulle sal omspring en julle veskeur; en moenie julle pêrels voor die varke gooi nie: hulle sal dit met hulle pote vertrap.” Ek het hierdie ander persoon vergewe, hy weet nie eers dat ek nodig gehad het om hom/haar te vergewe nie. Daarom gaan ek nie sê dat ek vergewe het nie. Sulke vergifnis is baie persoonlik en gaan waarskynlik wonde veroorsaak wat nie nodig is nie. In elk geval huigel ons soms met vergifnis omdat ens eintlik wil hê dat mense moet raaksien dat ons in ons hoog-heiligh vergewe het. Maar, as vergifnis ‘n verhoudin gaa herstel – gaan praat.

Maar, ek dink, soms misbruik mense ook ‘n mens se vergifnis. Hulle sien vergifnis as ‘n swakheid, of as ‘n lisensie om weer seer te maak. Die omblik van vergifnis was nog elke keer in my lewe ‘n heilige oomblik en’n kosbate skat wat ek vertrotel, ‘n bewus dat God se Gees nog in my aan die werk is. Ek gaan nie daardie heilige oomblik spreekwoordelik voor die honde gooi nie – hulle gaan dit misbruik en omspring en my veskeur. Ek gaan ook nie hierdie kosbare pêrel van vergifnis voor die spreekwoordelike varke gooi nie, hulle gaan dit vertrap.

Misbruik van vergifnis en die wys op die splinter in ‘n ander se oog, mag nooit beteken dat ek nie nodig het om te vergewe nie of dat ek nou die reg het om die balk in my eie oog mis te kyk of te ignoreer nie. As ek enigsins dink dat die persoon respek en agting sal hê vir die balk wat ek uit my eie oog verwyder en die vergifnis wat ons versoen het, dan moet ek dit doen en as dit nodig is dit vir daardie persoon sê.

Ek kan nie vergifnis reduseer tot ‘n voorskrif nie – so maklik is dit nie. Die krag om te vergewe, kom uiteindelik van God af. Terselfdertyd moet ek dit met alles in my nastreef.

Bron:  http://attie.wordpress.com/2008/07/15/oor-vergifnis-en-splinters-en-balke/