Om om te gee beteken tog presies dit: om – te – gee.
En as ek die evangelie reg verstaan, beteken dit nie ten eerste om iets te gee nie, maar om jouself te gee. Om die maaltyd waarmee jy geseën is te deel en nie net die krummels vir die armes te gooi nie.
Ons grootste uitdaging in klowe tussen ryk en arm is nie net om kos te gee aan dié wat in nood is nie, maar om saam kos te maak en saam te eet. Community eerder as charity. Liefde vra meer as net liefdadigheid.
Liefdadigheid is nie uniek aan die kerk nie.
Almal bewys deesdae ’n bietjie liefdadigheid op die kantlyn.
Selfs die rolbalklub onder in die straat gee ’n persentasie van hul inkomste en samel nou en dan ’n bietjie kos en komberse in.
’n Tyd gelede praat ek op “MIV-Sondag” in ’n gemeente.
Die mense is duidelik geraak deur die stories en statistieke van die grootskaalse pyn en dood.
’n Paar tannies pink selfs ’n traan weg.
Tog, toe ek aan die einde van die diens vra wie iemand met MIV/vigs ken, was daar niemand nie. Die stilte was nie ongemaklik genoeg nie.
Dit in Suid-Afrika, die land met die hoogste MIV/vigssterftesyfer ter wêreld en miljoene weeskinders weens die siekte.
Nou en dan bel ’n dominee en vertel dat sy gemeente ’n klomp blikkieskos ingesamel het. Hy wil hoor of ons dalk vir hom armes het aan wie hulle dit kan uitdeel.
Dit is vir hom belangrik dat die mense dit self kom gee sodat hulle kan kontak maak en “’n bietjie voel hoe dit is” (en dalk ’n paar foto’s neem vir die sendingdiens).
Ons kan al die blikkieskos en komberse wat ons kan kry, goed gebruik, so ek probeer maar altyd vriendelik wees, maar laat ek vir ’n slag sê hoe ek regtig voel. Hulle is al hoeveel jaar kerk?! En dit in Suid-Afrika met sy reuse-armoede en werkloosheid. Ná al die jare het hulle steeds geen langtermynverhouding met mense in nood nie?!
Wat doen ’n gemeente wat nie besig is om om te gee nie heeldag?
As omgee na buite bloot die stokperdjie of vakansieprogram van die kerk is, wat is dan die kernbedrywigheid?
Jesus het nooit gesê: Ek was honger en julle het vir my gepreek, dors en julle het vir my gebid, ’n vreemdeling en julle het ’n debat gehou oor vreemdelingehaat nie. (Matt. 25:31-46.)
Shane Claiborne het gesê die probleem is nie soseer dat ons nie omgee vir die armes nie, maar dat ons hulle nie ken nie.
Dit is natuurlik nie verkeerd om komberse en blikkieskos in te samel nie (dit is eintlik baie nodig), maar die langtermyndoelwit van enige gemeente moet tog langtermynverhoudings met mense in nood wees. Dalk sal hulle glo dat God in hulle belangstel as sy liggaam in hulle belangstel?
Dit is jammer dat so min gemeentes dit regkry om die byeenkomste van die kerk te omskep in ontmoetingsplekke waar mense van die uiterstes van ons samelewing mekaar beter kan leer verstaan.
Die kerk het die potensiaal om dié plek van versoening in die gemeenskap te wees.
Nou hoor ek al die dominee sê die probleem is ligging en demografie, ons gemeente is eenvoudig te ver van die nood af. Wel, dominee, dan sal julle moet beweeg! Sendingwetenskap 101: As jy jou liggie wil laat skyn, soek ’n donker plekkie.
God het nie die wêreld na die kerk toe gestuur nie, hy het die kerk na die wêreld toe gestuur.
Die probleem met blote liefdadigheid is dat dit ons op ’n afstand hou. Dit laat ons kyk, maar nie mooi sien nie. ’n Mens kan op ’n afstand jammer wees, maar dit is wanneer jy naby kom dat empatie in jou hart begin groei en jy regtig begin omgee. Dit is wanneer jy agterkom dat jy eintlik ook “arm” is en baie het om te leer.
Die armes het nie net die kerk nodig nie, die kerk het ook die armes nodig.
Dit is nie genoeg dat ons net praat oor wat Jesus gedoen het nie. Ons sal dit moet waag om te doen wat Hy gedoen het. God het nie net vir ons iets gestuur om ons gemors hier onder uit te sorteer nie, Hy het vir ons iemand gestuur om saam met ons te wees.
– Ds. Strydom is direkteur van Echo Jeugontwikkeling in Pretoria en deeltydse predikant in die NG gemeente Villieria.
Bron: beeld.com