Ek is so moeg, Here. Ek wil tot rus kom.
Waarheen hardloop ek? En waarom?
Ag, Here, natuurlik is daar nie ‘n maklike antwoord nie..
En natuurlik kan ek nie sommer stop
En die baan verlaat nie.
Vandag lyk die wêreld mos maar oral só.
Ek kan dit nie sommer eiehandig verander nie:
Ek moet tog werk..
En daar is vir ons wat wel werk het,
Te min hande vir te veel take.
En daarby moet ek tog ook oefen om fiks te bly
Om my beste te kan gee.
Nou ja, daar is dus nie die opsie
Van sommer weer in die bed klim nie.
Maar dankie dat ek met U kon praat
Oor so ‘n doodgewone ding.
Dankie vir die perspektief wat U my altyd gee
Wanneer ek dinge voor U uitpraat
En dankie dat U my weer ‘n sprankie sin gee in dié dolle gejaag.
Hier gaan ek dan nou maar weer, Here.
Hou my bewus van U, wat deur die dag se gehardloop by my bly, want
HERE U hardloop mos saam met my !!!

Bydrae aangestuur deur Pieter Mouissie