Dolering in die NG Kerk vandag is kompleks en dui meestal op diepgaande spanninge binne die kerkverband rakende leerstellings, kerkbestuur, etiek en interpretasie van Skrifgesag.

Aan die een kant reflekteer dolering dikwels ’n ernstige bekommernis oor die rigting wat die kerk inslaan en kan gesien word as ’n uitdrukking van opregte geloofsoortuiging en gewetensnood. Gemeentes of groepe wat doleer, voel gewoonlik dat hulle nie meer in goeie gewete kan saamstem met besluite van die breër kerk of Sinode nie, en sien hul optrede as noodsaaklik om geloofsintegriteit te handhaaf.

Aan die ander kant veroorsaak dolering ernstige praktiese en pastorale uitdagings: dit bring verdeeldheid, vervreemding, en pynlike skeurings binne gemeentes en gemeenskappe mee. Dit bemoeilik dikwels die getuienis van die kerk na buite en maak versoening moeiliker.

Die kernvraag is gewoonlik nie net of dolering “reg” of “verkeerd” is nie, maar eerder hoe dit hanteer word:

• Word dit gedryf deur eerlike Skrifgehoorsaamheid en ’n strewe na getrouheid aan die Evangelie?

• Word dit met nederigheid, liefde en respek vir medegelowiges benader?

• Is daar ’n oopheid om te luister, te verstaan en saam oplossings te soek?

Die NG Kerk moet dolering ernstig neem, nie net as ’n administratiewe uitdaging nie, maar as ’n roepstem wat die kerk terugroep na sy kernwaardes van Skrifgetrouheid, nederigheid, en eenheid in Christus. Terselfdertyd moet daar moeite gedoen word om die eenheid en liefde onder gelowiges te beskerm en te herstel, waar moontlik.

Dolering is dus ’n simptoom van ’n dieperliggende behoefte aan eerlike gesprek, eerbiedige luister en dieper geestelike onderskeiding oor hoe die kerk sy roeping vandag uitleef.