Dit is ongeveer ’n driekwart vierkante meter groot as ons dit sou ooprol. Ons brein gebruik die ekwivalent van enigiets tussen 12 tot 23 watt se krag volgens navorsers. Tot soveel as 20% van ons liggaam se energie word trouens hier verbruik. Een geleerde bereken dat indien ’n rekenaar dieselfde aantal verwerkings moes doen wat ons brein daagliks doen, dan sou dit 40 miljoen keer meer energie hiervoor benodig. Pierce Howard, ’n bekende brein–navorser, bereken die brein beskik oor ’n kapasiteit van 2.8 × 1020, oftewel, die vermoë om tien miljoen boeke van sowat ’n duisend bladsye elk aktief te stoor.

Hoe wonderbaarlik het God ons nie geskep nie! Ons vertel graag dat ons God se handewerk orals in die skepping raaksien. Dit is ook reg so. Maar ons sien te min kere raak hoe aangrypend God ons elkeen aanmekaar geweef het, soos wat Psalm 139 sê. Ons brein is ’n unieke kunswerk sonder weerga. Ons moet dit gedurig tot God se eer gebruik. In Paulus se woorde in Kolossense 3:2 moet ons ons gedagtes aanhoudend rig op die dinge daarbo, waar Christus is. Ook moet ons toelaat dat God ons denke vernuwe sodat ons sy wil kan ken, soos wat Romeine 12:2 van ons vra. Die goeie nuus, wat brein–navorsers eers die afgelope klompie jare agtergekom het is dat ons brein plasties is; dit kan aanhoudend groei en verander. Kom ons gryp dus hierdie kans van ’n leeftyd aan en laat ons kop vandag Godwaarts groei.

Bron:ekerk.org

Die Griekse begrip van die woord, logos, lei tot diewese van die Godheid en van die mens. Aan die Griekssprekende wêreld moes Johannes in Grieks verduidelik wie Jesus is, en gebruik hy die taal van die Grieke. Maar vir die Christene was die Woord gelaai met ‘n spesiale betekenis: die goeie nuus van God se openbaring en verlossing deur Christus. Die vier Evangelies bied dit aan as God se woord deur Christus gepraat, oor Christus. Jesus doen God se werk en praat oor God se werk en is self God in sy wese. Wat Hy is en sê en doen is God se woord. Toe Johannes se Evangelie begin praat van die Woord, was dit ‘n begrip wat gevul was met inhoud.

‘en die Woord was by (pros) God’ – in die teenwoordigheid van God en selfs één met God, soos die volgende sinsnede sê: ‘en die Woord was self God’ – God in sy wese – maar daarmee vervang Hy nie vir God nie (nie ‘en God was die Woord nie’), maar  God by God.

Die goddelike natuur van die Woord word gesien in sy werk: in die skepping 1:1-5; openbaring 1:5,9-12,18; en verlossing 1:12-14, 16-17. In al hierdie werke druk God Homself uit deur die Woord, as die God wat praat, wat Homself openbaar deur die Woord (1 Kor 8:5,6).

1:2 Die vers herhaal die begrippe van vers 1 om dit te beklemtoon en te verduidelik: (i) hierdie Woord was in die begin by God; (ii) Hy was by God voor alle tye, en het nie eers ‘in die begin’ begin bestaan nie; (iii) ‘n skynbare teenstrydigheid: die Woord was God en was tog in gemeenskap met God.

1:3 Positief en negatief word bevestig dat die Woord die middelaar van die skepping is: alles deur die Woord; niks sonder Hom nie. Maar Hy is nie ‘n soort tussengod wat doen wat God in sy heerlikheid nie sou doen nie. Die skeppingswerk van die Woord is die werk van God deur Hom wat self God is.

1:4 Die Woord is nie net die middelaar  in die skepping nie, maar ook in die voortgang van die skepping. Hy is die lig en die lewe in die skepping; ook die lewe in die geboorte van die mens, en in die nuwe lewe van die herskepping van die sondige gevalle mens. Die nuwe skepping wat Jesus bring, is die doel van die oorspronklike skepping deur die Woord.

1:5 Die lig is aan skyn in die duisternis, wat aan die begin oor die skepping geheers het, toe die Gees van God oor die watermassas gesweef het (Gen 1:2) en in die duisternis van die gevalle mensheid. Die Lig is die heerlikheid van die mensgeworde Woord toe Hy op aarde was. Die heerlikheid van Jesus is sy liefde wat Hy bewys het deur vir ons te sterf, en deur sy oorwinning oor die dood met sy opstanding. Die Lig skyn in die tyd van die Helper/Trooster wat Jesus gestuur het om ons te oortuig en te lei en te versterk tot vandag toe.

Die duisternis kon nie beheer oor die lig kry nie, kon dit nie begryp nie, kon dit nie oorval nie, almal betekenisse van die woord katalambanoo (NAV ‘uitdoof’). Dit verwys na die duisternis in die skeppingstyd wat nie beheer oor die Lig gekry het nie, ook in die tyd van Jesus, en gaan voort in die tyd van die kerk se getuienis oor die Woord wat mens geword het. In die verband van 1:10-12 verwys die lig eerstens na die aanvaarding en aanneem van die waarheid van die openbaring wat Jesus is en bring. En die duisternis van die wêreld kan dit nie oorwin of uitdoof nie; maar kyk na Jesus se waarskuwing in Johannes 12:35.

Die lewe van Jesus waarvan die Evangelie gaan vertel word in 1:1-5 geplaas teen die agtergrond van sy verhouding tot die ewige God, die Here oor al die eeue, die Skepper van alles, Onderhouer van alles, en Verlosser van alles. Die Woord wat mens geword het, is die bemiddelaar in al God se werke, in skepping en nuwe skepping, en in altwee is Hy die Middelaar van die openbaring van God aan die mens, in wat Hy is en doen.

In elkeen van die hoofstukke van Johannes word getuig oor die Godheid van Jesus.

Bron:  Bybelkennis.co.za

NGVishoek: Ds. ( dominee ) Martin Barnard.

Lees gerus die volgende oor die opstandige see en die chaosmonsters van die see (Ps 74:12-14; 89:10-11; 104:6-9; Job 38:8-11; Jes 51:9; Jer 5:22). Die meeste van hierdie dele verwys duidelik na die skepping. God se stryd teen hulle en sy oorwinning oor hulle getuig van die mag waarmee Hy sy skepping beskerm. Ons lees telkens dat Hy die seemonsters verslaan het en die see “agter slot en grendel” ingehok het.

Hierdie voorstelling van stryd om die skepping te beskerm herinner sterk aan die skeidingsmotief waarna ons so pas gekyk het en waar die see ook afgeskei is van die land om die land te beskerm. Die land is die woonplek van die mense. Die see en die monsters is gesien as aanslae om die mense en hulle woonplek, die land, te vernietig. Beide die strydvoorstelling en die skeidingsvoorstelling getuig dus van die trou van God wat sy skepping beskerm, en daarom ook sy volk sal beskerm.

Dis interessant om in hierdie verband te onthou dat Israel nooit ’n seemag opgebou het nie, selfs nie in die tyd van die magtige koning Dawid nie. Die see was vir hulle ’n skrikwekkende bedreiging. Die een Jood wat dit by wyse van spreke ’n keer op die see gewaag het, het ook sleg daarvan afgekom (Jona). Ook Jesus en sy dissipels word deur die golwe bedreig, maar ook in hierdie geval toon Jesus sy oormag oor die dreigende see. Hy spreek die golwe aan asof hulle demone is, en oorwin hulle (Mark 4:39).

Geboorte: Skepping deur geboorte is taamlik algemeen in die ou Nabye Ooste. Geslagsregisters speel hierin ’n belangrike rol. So ’n register oor die eerste mense begin dan gewoonlik met die naam van ’n god wat die stamvader van die mense is. Hierdie god het dan die eerste mense verwek by ’n vroulike god. Dis interessant dat geslagsregisters natuurlik ook in die Bybel se skeppingsverhale ’n belangrike rol speel (Gen 5), maar God is altyd die Skepper, nooit die stamvader of voorvader van die mens soos in ander godsdienste nie. In Genesis 5 is God die Skepper (5:1) en Adam die stamvader (5:3). Die voorstelling dat God die mense verwek het, of dat mense uit God gebore is, kom glad nie in die Bybel voor nie.

Kom ons kyk nou terug. Die meeste van die skeppingsvoorstellings word in die Bybel op dieselfde manier gebruik as in die ander godsdienste. Maar met twee is daar verskille. Die strydvoorstelling word anders gebruik, en die geboortevoorstelling glad nie. Wat beteken dit? In die Bybel kon ook sprake gewees het van ’n stryd tussen God en ander gode. Ons lees selfs dat God in die vergadering van die gode opstaan en ’n oordeel oor die gode uitspreek (Ps 82:1- 2, 1953-vertaling). Maar Israel pas die strydvoorstelling eerder toe op een van die grootste bedreigings wat hulle ken, die see. Dit maak die oorwinning van God oor die chaosmagte vir hulle baie aktueel. Veral as ’n mens aanneem dat hierdie voorstelling waarskynlik in Babilon na vore gekom het, was dit ’n wonderlike troosboodskap dat God ook in die ballingskapnood van sy volk kan ingryp en hulle beskerm.

Die feit dat die geboortevoorstelling skynbaar glad nie in die Bybel gebruik word nie, is net so interessant. In werklikheid lê hierdie voorstelling tog nog verskuil op ’n paar plekke in die Ou

Testament. “Voordat die berge gebore is, voordat U die wêreld voortgebring het … ” (Ps 90:2). “Wie het die see met deure afgesluit toe dit uit die moederskoot voortgekom het?” (Job 38:8, 1953-vertaling)  (Nuwere Afrikaanse vertalings laat nie die Hebreeus tot sy reg kom nie.) “Toe daar nog geen wêreldvloede was nie, is ek gebore” (Spr 8:24, 1953-vertaling). (Ook hier sê die nuwere Afrikaanse vertalings te min.)

Maar hierdie geboortevoorstelling lê net implisiet hier. Nêrens word dit doelbewus gebruik nie. En die Bybelskrywers kon ook nie. Hulle siening van God bots vierkantig daarteen. Ons sal uit Genesis 1 sien dat hulle ’n skerp onderskeid gemaak het tussen God en sy skepping. Net God self is goddelik. Die skepping lê op heeltemal ’n ander vlak. Daarom kon niks in die skepping uit God voortgekom het of uit Hom gebore wees en dus self goddelik wees nie. Ander godsdienste aanvaar dat daar sekere dinge is wat goddelik is, soos die son en die maan, of sekere diere of natuurverskynsels. Maar dit kom nie in die Bybel voor nie. Daar  is ’n grens tussen God en sy skepping. Daarom het hulle geen

ruimte gehad vir die gedagte dat enige skepsel uit God gebore is of voortgekom het nie.

Mense wonder dikwels oor verskeie aspekte van die Christelike geloof. Alle Paaie lei na Jesus(2010) deur prof Adrio König is ʼn baie nuttige naslaanwerk wat ʼn betrokke en uitdagende verduideliking bied van die die middelpunt van ons geloof: Jesus Christus.

Bron:  bybelkennis.co.za 

NGVishoek: Ds. ( dominee ) Martin Barnard.

Maar wat Genesis 1 beklemtoon, is Wie alles geskep het. Daarom die byna oormatige verwysing na God, die God van Israel. Die punt wat Genesis 1 wil maak, is nie dat alles geskep is nie, ook nie hoe alles geskep is nie, maar Wie alles geskep het. As ons aanvaar dat hierdie hoofstuk sy finale vorm in die ballingskap gekry het, kan ons verstaan waarom dit vir Israel belangrik was. Hulle moes jaarliks die feeste aanskou waarin Babilon hulle gode geëer het wat alles sou geskep het, veral die god Marduk. Dan sou die boodskap dat die ware Skepper hulle God is, vir Israel baie troos gebring het. Veral ’n voorstelling soos skeiding by die skepping sou hulle ook verseker het dat God die bedreigings teen hulle kan afweer en hulle uiteindelik weer in die beloofde land terugbring.

Water: Die volgende opvallende woord is “water”. Tel gerus hoeveel keer dié woord in Genesis 1 voorkom. Tel dit nou ook in Genesis 2. Dadelik vermoed ’n mens: Genesis 1 is geskryf in ’n situasie/land waarin daar baie water was en waar water ’n bedreiging vir mense was – wat natuurlik waar was van Babilon met die Tigris en die Eufraat. En dit is juis anders as Genesis 2 waar min sprake is van water, en geen sprake van water as ’n bedreiging nie.

Ligte: Die derde opvallende woord is “ligte”. Ons sê maklik God het op die vierde dag die son en die maan geskep. Maar dié name kom nie in Genesis 1 voor nie. Net “ligte”. Waarom? “Son” en “maan” was name vir belangrike gode, veral in Babilon. Die songod is aanbid as een van die belangrikste gode. Immers hoe belangrik is die son nie vir alle lewe op aarde nie. Hoe sal ons sonder sonlig en hitte klaarkom?

Maar in Genesis 1 werk dit heeltemal anders. Hier is dit glad nie die son wat op sy eie lig gee nie. God maak self die lig nog lank voor daar ’n son was. En dit word ook dag en nag nog voor daar ’n son of ’n maan was. God is die Skepper van lig en Hy beheer dit self die eerste vier dae lank. En dan eers maak Hy twee ligte, en Hy stel hulle in sy diens. Hulle moet sy werk namens Hom doen, dag en nag beheer.

Wat sou dit beteken? As hierdie verhaal in sy finale vorm tydens die ballingskap in Babilon geskryf is, kon die skrywer hiermee gesê het dat son en maan wat daar so hoog geëer was, glad nie gode is nie. Hulle is blote skepsels in diens van God. Dis glad nie hulle wat die lig gee nie. Hulle is deur God gemaak om die lig te beheer wat Hyself gemaak het.

Dit bring ons by ’n terloopse opmerking. Die eerste vyf boeke is nie as eenhede deur een persoon geskryf nie. Die boeke is saamgestel uit kleiner dokumente wat oor lang tydperke geskryf is, of liewer gegroei het. Op stadiums het “redakteurs” hierdie korter dokumente in groter eenhede saamgevoeg, en later, waarskynlik eers omtrent in Dawid se tyd, is “boeke” gevorm. En selfs daarna is nog weer aan dele van hierdie boeke gewerk, sodat dit goed moontlik is dat ’n hoofstuk soos Genesis 1 eers tydens die ballingskap sy finale vorm gekry het. As voorbeeld van kleiner dokumente wat oorspronklik afsonderlik bestaan het, kan ’n mens net kyk na Genesis 1 en Genesis 2. Beide handel oor die skepping van alle dinge, maar daar is groot verskille tussen hulle. Dit is sonder meer duidelik dat twee verskillende skrywers twee verskillende voorstellings van God se skeppingswerk beskryf. Die feit dat twee weergawes wat soveel verskil, uiteindelik in dieselfde boek opgeneem is, het groot betekenis vir ons verstaan van die skepping. Daarby kom ons ook later.

’n Laaste opmerking oor Genesis 1 is dat ’n mens dit met ’n liniaal kan lees. Meet self die afsonderlike lengte van die agt skeppingsdade. Jy sal gou agterkom dat die beskrywing van die skepping van die mens baie langer is as enige ander een. Dit beteken dat die skrywer die mens baie belangriker ag as enige ander deel van die skepping.

Bron:  bybelkennis.co.za